Η Λένα Πλάτωνος «την είπε» στον ΛΕΞ αλλά έχει άδικο
«Σαν τους τράπερ, αλλά πιο λουστραρισμένος» είπε για τον ράπερ η τραγουδοποιός

Αν ασχολείστε έστω και επιδερμικά με τα μουσικά δρώμενα της χώρας, σίγουρα θα έρχεστε σε επαφή τις τελευταίες μέρες με πάμπολλα άρθρα και ποστ για τον ΛΕΞ, τόσο πολύ ασχολούνται οι μουσικόφιλοι της χώρας με τον πετυχημένο ράπερ, με αφορμή το καλοκαιρινό του τεράστιο live του στο ΟΑΚΑ. Δε θα ήταν υπερβολή να μιλάμε για το μουσικό φαινόμενο ΛΕΞ!

Ο ΛΕΞ, κατά κόσμον Αλέξης Λαναράς, είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς ράπερ της ελληνικής σκηνής. Γεννημένος το 1984 στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσε στο Φάληρο και ξεκίνησε τη δημιουργική του πορεία από τα γκράφιτι, πριν περάσει στη μουσική. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 συμμετείχε σε συγκροτήματα όπως τα Βόρεια Αστέρια και τα Ανάποδα Καπέλα, με τους οποίους άφησε ισχυρό αποτύπωμα στο underground hip hop.

Το 2014 κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» και ακολούθησαν τα «2XXX», «Μετρό» και πιο πρόσφατα το «G.T.K.» το 2024, που έσπασε ρεκόρ στο Spotify με πάνω από 25,5 εκατομμύρια streams. Δε θα πω ψέματα, η επαφή μου με τη μουσική του ΛΕΞ είναι επιφανειακή καθώς δεν είμαι αφισιονάδο αυτής της μουσικής, αλλά γνωρίζω ότι οι στίχοι του μιλάνε για την κοινωνική αδικία, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι, τη σύγχρονη ζωή στις μεγαλουπόλεις και όλα αυτά διανθισμένα μέσα από πολιτισμικές αναφορές της γενιάς του (μας), δίνοντας και στους γεννημένους το ’80 και στους γεννημένους μετά το 2000 που τον ακούνε κοινωνική και συνάμα ταξική σύνδεση.

Βέβαια, κάποιοι μπορεί να μην διαβάζουν την φάση του έτσι, όπως η σπουδαία μουσικός Λένα Πλάτωνος, η οποία στην ερώτηση που της έκαναν από την εφημερίδα τα ΝΕΑ, για το “από τι υλικό είναι ο ΛΕΞ”, απάντησε:

«Σαν τους τράπερ, αλλά πιο λουστραρισμένος»

Ο ΛΕΞ είναι μια κλασική περίπτωση λούμπεν διαμαρτυρίας. Τουλάχιστον ήταν. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί άκουσα το τραγούδι «Φύγε» που έκανε με τη Χαρούλα Αλεξίου και μοιάζει περισσότερο με τη δική μου αφήγηση. Νομίζω ότι με αυτό κάνει τη μετάβαση, όπου μέσα σε αυτόν τον δρόμο γίνεται πιο σεμνός. Λέει στους στίχους του «Φύγε»: «Η Νέα Σμύρνη έχει ιστορία / μα δεν την έγραψα εγώ». Σε παλαιότερους στίχους του έχω εντοπίσει μια έπαρση: «Αυτό το σύστημα με θέλει χαζό / Να λέω εγώ ευχαριστώ και να γελάω στον φακό, μα / Έλα που δεν είμαι σαν τους άλλους» (σ.σ.: από το τραγούδι «Παυσίπονο» που υπάρχει στον δίσκο του «2ΧΧΧ») και στο ίδιο τραγούδι λέει: «ευχαριστώ όσους ξυπνάνε τον κακό μου εαυτό». Σε ένα άλλο κομμάτι του, με τίτλο «Air Max», λέει: «…μια μέρα θα γίνουν όλα δικά μας…». Τι όμως θέλει να τονίσει με το «όλα δικά μας»; Τα υλικά αγαθά, άραγε; Αυτό το σημείο δεν είναι επιτηδευμένο, αλλά δηλώνει, κατά κάποιο τρόπο, το ταξικό του απωθημένο. Μέχρι εκεί μπορώ να προσεγγίσω τον στίχο του, δεν με αφήνει να τον πάρω περισσότερο στα σοβαρά.

Λίγο αργότερα, από το «τα θέλω όλα» επικυρώνεται, με έναν μάλλον συνειδητό τρόπο, το πέρασμα του ΛΕΞ πλέον στον ρόλο του σκεπτόμενου αφηγητή. Η παρουσία της Αλεξίου στο πλευρό του, με την ολική αποδοχή του τραγουδιού από το κοινό της και την προβολή της δουλειάς του από τα mainstream media, δίνει στον ΛΕΞ την ασφάλεια που του έλειπε, για να εκφραστεί με πιο αυθεντικό και ώριμο τρόπο. Θα έλεγα ότι στο τραγούδι αυτό, που τελειώνει με τον στίχο «Εμείς δεν θέλουμε μίσος / θέλουμε μια νέα ζωή», βλέπουμε ένα είδος ειρήνευσης —όχι μόνο πολιτικής, αλλά και συναισθηματικής. Ένα άνοιγμα.

Και πού να το περίμενε κανείς ότι αυτή η ειρήνευση θα περνούσε από την πλατεία της Νέας Σμύρνης και τον σταθμό του ΟΑΚΑ σαν ένα είδος «κάθαρσης» με τη βοήθεια της Χαρούλας.

Θεωρώ ότι το να παίρνεις αποσπασματικά κάποιους από τους στίχους τους ΛΕΞ και να προσπαθείς, εκτός μουσικο-κοινωνικού πλαισίου του έργου και της εποχής του καλλιτέχνη να τους αναλύσεις σε οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.

Ο ΛΕΞ κάνει ραπ όπως και οι τράπερς, οπότε, ναι υπάρχει κάποια μουσική σχέση και μια σύνδεση κουλτούρας, αλλά το ότι λέει τη δική του αλήθεια που είναι σκοτεινή και σκληρή, δεν τον κάνει “λουστραρισμένο” (τι σημαίνει καν αυτό;) τον κάνει διαφορετικό, “Έλα που δεν είμαι σαν τους άλλους”.

Ο στίχος “Έλα που δεν είμαι σαν τους άλλους” δεν έχει να κάνει με έπαρση, αλλά είναι μια δήλωση, ότι παίζει το παιχνίδι της δημιουργίας διαφορετικά από τους άλλους εμπορικούς καλλιτέχνες, χωρίς να προτίθεται να “προδώσει” τις ρίζες του και τις αρχές του και να γίνει μέρος του life style, για να πουλήσει περισσότερο.

Ο ΛΕΞ δε διαμαρτύρεται, ο ΛΕΞ καταγράφει με ωμό τρόπο τη ζωή των ανθρώπων που παλεύουν να επιβιώσουν. Σαν καλλιτέχνης δεν είναι λούμπεν, δεν ανήκει στο απολιτίκ περιθώριο. Αντίθετα, πολλές φορές έχει συμμετάσχει δωρεάν σε φεστιβάλ με ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο, όπως π.χ σε συναυλίες για τη μνήμη του Παύλου Φύσσα και για να μαζευτούν χρήματα για τα δικαστικά έξοδα αναρχικών που βρίσκονται υπό κράτηση.

Η φράση “μια μέρα θα γίνουν όλα δικά μας”, δεν είναι κάλεσμα για υλικά αγαθά, είναι μια κραυγή ελπίδας, για το ότι μια μέρα ο κόσμος θα αποκτήσει αυτά που στερήθηκε, όχι απαραίτητα χρήματα αλλά αξιακά σημαντικότερα, πράγματα, όπως δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Η άποψη ότι η Αλεξίου “νομιμοποίησε” τον ΛΕΞ σε ένα ευρύτερο κοινό με τη συνεργασία τους και τον έβγαλε από το περιθώριο είναι λάθος. Πολύ πριν τη συνεργασία τους, ο ΛΕΞ είχε γεμίσει τη Νέα Σμύρνη με 22.000 κόσμο και όλα τα ΜΜΕ της χώρας είχαν αναφερθεί σε αυτόν, τα περισσότερα μάλιστα τον ανέφεραν σαν έναν σοβαρό καλλιτέχνη της ραπ που αξίζει της προσοχής του κόσμου.

Τέλος, ο ΛΕΞ δε ζήτησε ποτέ από κανέναν να “τον πάρει σοβαρά”, κάνει την τέχνη του και κρίνεται από τον κόσμο, μάλιστα “νοιάζεται” τόσο πολύ για την άποψη των τρίτων που ετοιμάζει και κάποιου είδους συνεργασία με τον trapper Light που οι “ποιοτικοί” που τον αποθεώνουν, θεωρούν κάτι σαν μουσικό-στιχουργικό βδέλυγμα.

πηγή:mikropragmata.lifo.gr