Είπε εκείνη

Το πατρικό μου είναι τρία κοράκια, ένα της μνήμης, τα άλλα δυο αυτά που έγιναν κι εκείνα που θα ‘ρθουν. Έχουν παιδιά, πολλά παιδιά κι εγγόνια, παρατημένα σε αφύλαχτες διαβάσεις, σε καμένα δάση, σε φουσκωμένα ποτάμια, σε ναυάγια αρχαία που ήταν πριν απ΄τη θάλασσα, στον πυρήνα της γης.

Κι ύστερα είπε εκείνη

Ήμουν πριν να είμαι κι όταν έγινα όλα είχαν ήδη συντελεστεί. Άνθισα και μαράθηκα μέσα στη μήτρα κι όταν γεννήθηκα ήμουν ήδη νεκρή, με στόλισαν όπως αρμόζει σε νεκρό, άνθη μικρά των πεποιθήσεων κι αγκάθια της υποταγής και φύλλα πράσινα της προσδοκίας. Είχα ένα ρόλο να επιτελέσω, τον ανέλαβα, τον έφερα εις πέρας, τώρα είμαι αχρείαστη είπανε, να πάω από κει που ‘ρθα, μόνο που δεν θυμάμαι από που ήρθα…

Και τέλος είπε εκείνη

Θα μαζευτούν τα σύννεφα και θα αποφασίσουν. Θα μαζευτούν οι μέλλισσες και θα κεντρίσουν. Θα μαζευτούν φύλλα χλωρά και φύλλα απολιθωμένα. Και τόπο δεν θα βρείτε να κρυφτείτε, εσείς που με καταστρέψατε.

Μαρία Λεμεσού