Η μητέρα, η γυναίκα παίζει κεντρικό ρόλο από τα αρχαία χρόνια στη διαμόρφωση του ανθρώπου, καθώς εξαιτίας των κοινωνικών συνθηκών αλλά και εν μέρη βιολογικών τάσεων στάθηκε διπλά στη νεαρή ανθρώπινη ύπαρξη, κάποιες φορές και περισσότερο από όσο της αναλογούσε.

Η μητέρα «υπερπαρέχεται» όπως θα έλεγε και η Κική Δημουλά, όμως κάποιοι δεν έχουν την τύχη να μεγαλώσουν σε ιδανικές συνθήκες και αυτή η κακή τύχη έχει φανεί καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή τους. Αυτό το φαινόμενο έχουν σχολιάσει αρκετοί ψυχολόγοι – ψυχίατροι, τονίζοντας τη σημασία της στη δομή της οικογένειας.

Ο Γιωσαφάτ υπογραμμίζει τη σημαντικότητα αυτού του δεσμού και θα μας επιτρέψετε να συμφωνήσουμε μαζί του.

6 αποσπάσματα του Γιωσαφάτ για τις ανθρώπινες σχέσεις.

1. «Αγάπη είναι να μην περιμένεις να πάρεις αλλά να θες να δώσεις, όπως συμβαίνει με τη σωστή μητέρα που δίνει τα πάντα στο παιδί, χωρίς αντάλλαγμα. Αγάπη, φυσικά, σημαίνει νοιάζομαι για κάποιον πέρα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Σημαίνει αφοσίωση, ενδιαφέρον, δημιουργείς έναν δεσμό, είτε φιλικό είτε συντροφικό. Στην αγάπη, όταν εναρμονίζεις το σεξ με τις συναισθηματικές ανάγκες μπορείς να βρεις μια μόνιμη ευτυχία, γιατί θα έχεις καταφέρει να έχεις κάποιον που υπάρχει για σένα.»
2. «Η καλή παιδική ζωή. Αμα έχετε μια καλή μαμά, έχετε μάθει ν’ αγαπάτε τις γυναίκες, να συμβιβάζεστε σε πολλά πράγματα, να μην έχετε επιθετικότητα, φόβο, έλλειψη αγάπης. Με τον έρωτα στην αρχή τα πνίγουμε λίγο. Μετά, μόλις παντρευτούμε, αρχίζουν τα… όργανα. Το 75% των γάμων είναι δυστυχισμένες σχέσεις. Ενα 15% έτσι κι έτσι, κι ένα 10% πολύ καλές. Οι περισσότεροι έχουν προβλήματα. Εξω χωρίζουν πάνω από το 50%. Εδώ πλησιάζουμε το 38%».
3. «Δυο άνθρωποι είναι καθρέφτης ο ένας για τον άλλο. Οι ερωτευμένοι κοιτάζονται και θαυμάζονται αυτό δεν είναι αγάπη! Είναι ένα πολύ ευχάριστο αίσθημα, που οδηγεί σχεδόν πάντα σε φασαρίες. Γιατί την επόμενη μέρα που θα τον/τη δείτε θα έχετε ήδη μια μικρή απογοήτευση. Στην πρώτη επαφή δεν ξέρουμε τίποτα για τον άλλο, όσο προχωρά η επαφή όμως αρχίζει η απο-εξιδανίκευση. Εκεί εμφανίζεται η εσωτερική παλινδρόμηση, που δηλώνει την τάση του ανθρώπου να υπαναχωρήσει φοβισμένος και να κλείσει τις πόρτες επικοινωνίας για τη νέα σχέση.»
4. «Η ζωή μας είναι δύο ειδών: η συνειδητή και η ασυνείδητη. Είναι σύντομη, μία και μοναδική. Ευτυχία δεν υπάρχει, παρά μόνο στιγμές ευδαιμονίας. Καλό, λοιπόν, θα ήταν οι άνθρωποι να στρέφονται στις πραγματικές αιτίες της δυστυχίας τους. Είναι πρώτιστο να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα μας. Να έχουμε το γνώθι σ αυτόν αλλά και να ακολουθούμε το γνωμικό που λέει «βίος μη γνωτός, ου βιωτός», δηλαδή είναι σαν να μη ζεις αν δεν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου. Γι’ αυτό και η ζωή με έχει διδάξει ότι αν δεν αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις τους άλλους γύρω σου.»
5. «Το δύσκολο είναι ότι αν έχουμε προβλήματα και είμαστε ανώριμοι, που είναι οι περισσότεροι άνθρωποι, επιλέγουμε έναν σύντροφο εξίσου ανώριμο με εξίσου ίδια προβλήματα. Άρα αν εγώ που είμαι, ας πούμε, λίγο νευρωτικός, λίγο ανώριμος μπορούσα να βρω μία ώριμη γυναίκα πραγματικά θα μπορούσε να με βοηθήσει να βελτιωθώ. Αλλά λόγω των προβλημάτων μου η επιλογή είναι και αυτή νευρωτική, διαλέγω δηλαδή στο ίδιο επίπεδο ωριμότητας ή ανωριμότητας. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.»
6. «Ο κεραυνοβόλος έρωτας κρατά από έναν μήνα ως ένα έτος. Όταν ακούτε άτομα να λένε στην αρχή της γνωριμίας τους με ένα άλλο πρόσωπο ότι «βρήκαν το άλλο τους μισό» καθώς και ότι «είσαι αυτό που περίμενα», να φεύγετε μακριά. Ο έρωτας είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί. Μας δίνει χαρά, ευτυχία, ενθουσιασμό και όρεξη για ζωή. Υπάρχουν δύο είδη έρωτα: οι ενήλικοι ή ώριμοι έρωτες, που σχετίζονται με την αγάπη, και οι παλινδρομικοί έρωτες, που καλύπτουν ναρκισσιστικές ανάγκες.

Αυτοί είναι συχνά εντονότατοι, αισθανόμαστε απελπισία, νιώθουμε κτητικότητα απέναντι στον άλλον και πολλές φορές διακρινόμαστε για την επιθετικότητά μας. Όλα αυτά προκαλούνται από την αναπόφευκτη ματαίωση των παιδικών επιθυμιών σε μια ενήλικη σχέση. Δεν είναι τυχαίο ότι παθαίνουμε εμμονή. Αναρωτιούνται: «με σκέφτεται;», «θα με πάρει τηλέφωνο;», «με θέλει;». Σκέφτονται, δηλαδή, το αντικείμενο του έρωτά τους ως μια ψυχαναγκαστική εμμονή.»