Ήταν ο αρχιτραγουδιστής της καρδιάς του και τον εκτιμούσε ιδιαίτερα ο δεξιοτέχνης της πενιάς

Μεγάλος συνθέτης ο Γιώργος Ζαμπέτας και άπιαστος μπουζουξής, ορισμός της γλυκιάς πενιάς. Ευτύχησε να συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της λαϊκής μας μουσικής, αγαπούσε πολύ τον Καζαντζίδη, όπως όλοι οι μουσικοί της εποχής του, ανέδειξε μια σειρά από τραγουδιστές, Μοσχολιού, Βοσκόπουλο, Μητροπάνο, Μαρινέλλα, αλλά πάνω από όλους, ακόμα και πάνω από τον Καζαντζίδη έβαζε έναν από τους παλιούς ρεμπέτες, τον πρωτομάστορα, τον τραγουδιστή του αιώνα, όπως τον αποκαλούσε τον Στράτο τον Παγιουμτζή.

Σαν ερμηνευτή εγώ ένα γνώρισα στη ζωή μου. Αυτός λεγότανε Στράτος Παγιουμτζής. Ο αρχηγός των αρχηγών, ο θεός των θεών. Αυτός έβαλε το τραγούδι μέσα το ερωτικό. Μετά από αυτόν όλοι οι άλλοι είναι οδοντόκρεμες. Σερνικοί, θηλυκοί και ουδέτεροι, εξομολογείται ο Ζαμπέτας στο βιβλίο «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω».

Και η αλήθεια είναι όταν ήρθε στα πράγματα τον βοήθησε πολύ τον Παγιουμτζή που είχε πια ξεχαστεί από όλους. Αλλά κι ο Παγιουμτζής τον υποστήριζε από μικρό και τον σύστηνε σε δουλειές. Εσύ ρε είσαι μόνος σου ολόκληρη ορχήστρα, του έλεγε και το εννοούσε.

Κι ο Ζαμπέτας ξηγήθηκε σπαθί, όταν χρειάστηκε, έβαλε πλάτη για τον γέρο Στράτο και απείλησε να εγκαταλείψει τη δισκογραφική εταιρία που έκανε νερά για να γυρίσει δίσκο στον αθάνατο βάρδο του ρεμπέτικου όταν αυτός είχε πια παραγκωνιστεί εντελώς.