Ναταλί Ντελόν

(1 Αυγούστου 1941 – 21 Ιανουαρίου 2021)

Η Ναταλί Ντελόν, γεννημένη στο Ουζντά του Ανατολικού Μαρόκου, υπήρξε μια από τις πιο γοητευτικές προσωπικότητες της δεκαετίας του 1960. Ηθοποιός και πρώην μοντέλο, η Ναταλί ήταν η μοναδική σύζυγος του θρυλικού Γάλλου ηθοποιού Αλέν Ντελόν και μητέρα του επίσης ηθοποιού Αντονί Ντελόν.

Βιογραφία και Καλλιτεχνική Πορεία

Η Ναταλί, που τη δεκαετία του 1960 θεωρούταν από πολλούς η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, γνώρισε τον Αλέν Ντελόν τον Αύγουστο του 1962 σε ένα νυχτερινό κέντρο. Ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος. Έναν χρόνο μετά, ο Ντελόν διέκοψε τον αρραβώνα του με ένα γράμμα και παρουσίασε την Ναταλί ως επίσημη σύντροφό του. Το ζευγάρι παντρεύτηκε τον Αύγουστο του 1964 και μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο Ντελόν ξεκίνησε συνεργασία με το Χόλιγουντ. Στις 30 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, γεννήθηκε ο γιος τους, Αντονί Ντελόν, στο Λος Άντζελες.

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε το 1967 στην ταινία Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο (Le Samouraï), σε σκηνοθεσία του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ. Εκεί, η Ναταλί υποδύθηκε την ερωμένη του Τζεφ Κοστέλο (Αλέν Ντελόν), δημιουργώντας έναν ρόλο που έμεινε αξέχαστος στην ιστορία του γαλλικού σινεμά.

Σχέσεις με τον Κινηματογράφο

Παρά τη φυσική της γοητεία, η Ναταλί αρχικά απέφυγε να εισέλθει στον χώρο του κινηματογράφου. Το 1963, ο σκηνοθέτης Ρενέ Κλεμάν τής πρότεινε να εμφανιστεί σε μια ταινία δίπλα στον Αλέν Ντελόν, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Το 1966, ο σύζυγός της προσπάθησε να την προωθήσει για έναν ρόλο στην ταινία Οι Τυχοδιώκτες (Les Aventuriers), αν και τελικά ο ρόλος δόθηκε στην Joanna Shimkus. Ωστόσο, ο Ντελόν αφιέρωσε στη Ναταλί το τραγούδι Laetitia, που ακούστηκε στους τίτλους της ταινίας.

Η Ναταλί Ντελόν κατάφερε να αφήσει το δικό της στίγμα στον κόσμο του γαλλικού κινηματογράφου, με τη φυσική της ομορφιά και τη διακριτική της ερμηνεία.

Η Ναταλί Ντελόν έζησε μια ζωή γεμάτη λάμψη, έρωτα και τέχνη, αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά που παραμένει ζωντανή στο ευρωπαϊκό σινεμά.

Φιλμογραφία

• 1968 : La Leçon particulière de Michel Boisrond
• 1969 : Le Sorelle de Roberto Malenotti
• 1969 : La Main de Henri Glaeser
• 1969 : L’Armée des ombres de Jean-Pierre Melville
• 1970 : Doucement les basses του Ζακ Ντερέ
• 1971 : Sex-shop του Κλοντ Μπερί
• 1971 : Commando pour un homme seul d’Étienne Périer
• 1972 : Absences répétées de Guy Gilles
• 1972 : Barbe-Bleue (Bluebeard) d’Edward Dmytryk
• 1973 : Le Moine d’Adonis Kyrou
• 1973 : Profession : Aventuriers του Κλοντ Μουλό
• 1973 : L’Histoire très bonne et très joyeuse de Colinot trousse-chemise de Nina Companeez
• 1974 : Vous intéressez-vous à la chose ? του Ζακ Μπαρατιέ
• 1975 : Une Anglaise romantique de Joseph Losey
• 1975 : Docteur Justice του Κριστιάν-Ζακ
• 1976 : Un sussurro nel buio de Marcello Aliprandi
• 1976 : Une femme fidèle του Ροζέ Βαντίμ