Βιβλιοκριτική για την ποιητική συλλογή «225» της Μαρίας Βούλγαρη

Για τη νέα ποιητική συλλογή της Μαρίας Βούλγαρη (Maria Voulgari) με τίτλο “225” από τις εκδόσεις Απόπειρα, γράφει η ποιήτρια Μαίρη Μαυρωνά.

“Ένα πρωί οι πόνοι θα έχουν ξεχρεώσει”.
“Μια Κυριακή οι φόβοι θα με έχουν αποκληρώσει”.
“Μια ξεχασμένη Κυριακή θ’ αναστηθώ”.

Λέξεις απότοκα ενός δρομίσματος κάπου εκεί, στην καρδιά του μέσα κόσμου της ποιήτριας.
Μύστης που δοκίμασε τις αντοχές του, ψυχή που βούλιαξε σε φεγγάρια κι ονομάτισε Έρωτα τον Ουρανό.

Γραφή λιτή, δωρική, συμπυκνωμένα νοήματα κι ένα σπάραγμα που ξεδιπλώνεται βαθιά, παίρνει το χρόνο του να πυρωθεί, να ανατινάξει αλυσίδες και να θριαμβεύσει σε μια νέα γη.

Λέξεις υφάδια ολοκάθαρα, που καθρεφτίζουν το αγνό, το αυθεντικό της Μαρίας Βούλγαρη.
Λέξεις που “ονειρεύονται” φως και ζωή, και μια στέρεη αλήθεια.
Λέξεις που αποκολλούνται από τις σκιές και μεταμορφώνονται σε λαμπερά ενδύματα.

Και ναι, η ποίηση δεν ερμηνεύεται, δεν αναλύεται, χάνεται έτσι η μαγεία.

Απλά τη νιώθεις.

Κι η Μαρία Βούλγαρη, η δική μας Μαρία, δείχνει με το “225” τον τρόπο γραφής του μέλλοντος. Φειδωλός, ουσιαστικός, ολόγιομος.

“Μια ξεχασμένη Κυριακή θ’ αναστηθώ” γράφει η ποιήτρια και με άγγιξε βαθιά.
Ευχή μου, το “225”(9), να βρει αποδέκτες καρδιάς και μάτια που θα δακρύσουν από το άγγιγμα “Όλοι πονάμε για κάτι Όλοι αλλάζουμε από κάτι “.