Οι 10 καλύτεροι δίσκοι στην ιστορία του ελληνικού ροκ

Κώστας Τουρνάς, Διονύσης Σαββόπουλος, αλλά και οι Xaxakes με φόρα από τη Θεσσαλονίκη!

Πόσο εύκολο είναι να μιλήσουμε για τους καλύτερους δίσκους του ελληνικού ροκ; Πόσο εύκολο είναι να ορίσουμε μια αντικειμενικά κορυφαία λίστα δίσκων; Πάρα πολύ, σχεδόν ανέφικτο. Ζούμε άλλωστε σε μια χώρα που το ελληνικό ροκ δεν ήταν ποτέ mainstream, δεν έκανε ποτέ ρεκόρ πωλήσεων, αλλά σίγουρα μεγάλωσε γερά παιδιά. Δέστε τις ζώνες σας, η παρακάτω λίστα είναι μια «βουτιά» στην ιστορία της ελληνικής ροκ μουσικής, με δίσκους που σήμερα θεωρούνται κλασικοί. Όχι δεν είμαστε καθόλου αντικειμενικοί, αλλά έχουμε για αφορμή, άπειρη αγάπη για το ελληνικό ροκ.

Ένας δίσκος υπεράνω κάθε λίστας:

-Διονύσης Σαββόπουλος – Μπάλλος (1971)

Παλαβό, μαγικό, σουρεαλιστικό, ανυπέρβλητο μουσικό έργο. Συγνώμη, ακόμα παραμιλάμε.

ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ

-Δημήτρης Πουλικάκος – Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος (1976)

«Μα όλα στον ορίζοντα, τα ίδια και τα ίδια» σχεδόν 50 χρόνια μετά. Άδικο έχει;

Και η δεκάδα…

-Πελόμα Μποκιού (1972)

Τι σήμαινε «Πελόμα Μποκιού»; Ακούγεται σαν ένα σουρεάλ τερατάκι που ξυπνάει τους ροκάδες στον ύπνο τους και τους παίρνει τη ψυχή. Κι όμως δεν είναι αυτό.

Πρόκειται για ακρώνυμο που σχηματίστηκε από συλλαβές των ονοματεπώνυμων των μουσικών που αποτέλεσαν την πρώτη σύνθεση της μπάντας: Νίκος ΔαΠΕρης, Νίκος ΛΟγοθέτης, Τάκης ΜΑρινάκης, Βλάσης ΜΠΟνάτσος, Γιάννης ΚΙΟΥρκτσόγλου.

Πόσο σημαντικό είναι: Πέρα από το θρυλικό «Γαρύφαλλε», το συγκρότημα παίζει ένα εντυπωσιακά σύγχρονο για την εποχή ροκ, με επιρροές από καλλιτέχνες όπως ο Carlos Santana (απίστευτο crossover latin rock και παραδοσιακών «πινελιών» η «Ανατριχίλα»), οι Rolling Stones και οι Wishbone Ash. Μας χάρισαν κομμάτια όπως Φυλαχτό», «Πυρετός 42»,, «Ύμνος στη ζωή» και «Κάποιος πεθαίνει». Το συγκρότημα βρισκόταν ήδη στα πρόθυρα της διάλυσης όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του LP με τίτλο το όνομα του και ένα χρόνο μετά έπαψαν να υφίστανται. Το συγκεκριμένο album αποτελεί εντυπωσιακό ντοκουμέντο για το ελληνόφωνο ροκ των αρχών των 70s.

Ένα trivia σχεδόν ξεχασμένο: Οι Πελόμα ενώθηκαν ξανά στα τέλη της δεκαετίας του `90, ηχογράφησαν και κάποια νέα κομμάτια, χωρίς επιτυχία.

-Aphrodite’s Child – 666 (1972)

The leading horse is white The second horse is red The third one is a black The last one is a green

Μετράμε κι εδώ ονόματα μαγικά: Ντέμης Ρούσσος, Λουκάς Σιδεράς, Σίλβερ Κουλούρης και φυσικά Βαγγέλης Παπαθανασίου. Με τον Κώστα Φερρή και την Ειρήνη Παππά να συμμετέχουν, με τον Σαλβατόρ Νταλί να θέλει να δημιουργήσει «κάτι τρελό» για την προώθηση αυτού του κύκλου τραγουδιών που είναι εμπνευσμένα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Ένα trivia σχεδόν ξεχασμένο: Μετά την επίσημη διάλυση της μπάντας, το 1973, το progressive rock σχήμα των Yes είχε προτείνει από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να πάρει τη θέση του Rick Wakeman. Αρνήθηκε και ακολούθησε μια προσωπική διαδρομή ως συνθέτης, με το όνομα “Vangelis”.

-Κώστας Τουρνάς – Απέραντα Χωράφια (1972)

Space rock α λα ελληνικά; Βεβαίως! Ο 23χρονος τότε, Κώστας Τουρνάς προτείνει μια λύση για την παγιδευμένη στις στρατιωτικές προστακτικές ελληνικής νεολαία της εποχής, μια απόδραση με προορισμό τ’ άστρα! Ηχογραφεί με το σχήμα Ρουθ (Γιώργος Στεφανάκης hammond -από τους Πελόμα Μποκιού, ο Γιώργος Φιλιππίδης μπάσο – από τον Εξαδάκτυλο και ο Χρήστος Στασινόπουλος ντραμς) μια σειρά τραγουδιών που μοιάζουν με μια ενιαία ιστορία, είναι δηλαδή ένα “concept album”, το πρώτο της ελληνικής δισκογραφίας. Έχει προηγηθεί η διάλυση των θρυλικών Poll, αλλά ο Κώστας Τουρνάς κοιτάζει μπροστά.

Και γράφει στίχους όπως:

Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλιώς, τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλιώς. Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς.Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου.Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών.

-Μουσικές Ταξιαρχίες – Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν (1984)

Το βάλαμε στη λίστα επειδή κάνει φωνητικά η Μαντώ: Ναι, κάνει β’ φωνητικά στο “Motorcycle Granny” και ΟΧΙ, γιατί οι Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν ροκ, ήταν πανκ, ήταν τρολ σε μια εποχή που κανείς δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό. Ήταν ο Τζίμης Πανούσης, ο Σπύρος Πάζιος (κιθάρα), ο Βαγγέλης Βέκιος (κρουστά), ο Γιάννης Δρόλαπάς (κιθάρα), ο Δημήτρης Δασκαλοθανάσης (μπάσο, πιάνο, φλάουτο) και ένα σωρό ακόμα υπέροχα μη «κανονικά» παιδιά.

Ένα τραγούδι από τον δίσκο: Αυτό που λέει για τον χειμώνα. Που για κάποιες ψυχές «χειμώνας» υπήρχε πάντα.

-Μωρά Στη Φωτιά (1987)

Είναι αυτοί που τους κάνει shoutout ο Pan Pan στην «Ανισόπεδη Ντίσκο»; Ναι, είναι η θρυλική σαλονικώτικη μπάντα του Στέλιου Σαλβαδόρ, στην οποία εμφανίστηκε και μια ανήσυχη ψυχή, το όνομα της: Παύλος Παυλίδης.

Πόσο πειραματίστηκαν με punk-post punk αναφορές; Πολύ, γι’ αυτό και μας χάρισαν την υπέροχη διασκευή στο “Third Uncle” των Bauhaus.

-Εν Πλω – Εν Πλω (1989)

Τι ήταν οι Εν Πλώ: Καταρχήν ήταν ο Ντίνος Σαδίκης και ο Δήμος Ζαμάνος. Επίσης από το σχήμα πέρασαν και οι Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Καφούσιας, Στράτος Αλοίμονος. Το συγκρότημα έπαιξε rock και post punk σε μια εποχή που το να παίζεις «αμερικάνικη» μουσική στην Ελλάδα φάνταζε επικίνδυνο. Και αυτό το συγκρότημα έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται μετά από την κυκλοφορία του πρώτου και μοναδικού του LP (είχε προηγηθεί ένα ντέμο με 10 κομμάτια ηχογραφημένο σε τετρακάναλο).

Οι Εν Πλω δεν ανήκαν σε κανένα από τα καλλιτεχνικά «παρεάκια» της εποχής, τα τραγούδια τους δεν ταίριαζαν ούτε για τον Διογένης Palace ούτε για την μπουάτ «Αχ Μαρία». Η πλήρης απαξίωση τους για τα καλούπια του πατροπαράδοτου λαϊκού και ποπ ήχου, ενέπνευσε ένα σωρό σύγχρονα μουσικά σχήματα, που παίζουν χωρίς κανόνα.

Στα τέλη του `80 λοιπόν, ο Ντίνος Σαδίκης οριακά απαγγέλει:

Είμαι ένα φύλλο του φθινόπωρου που πέφτει, είμαι ένα στρώμα από φύλλα πεταμένα κι αυτό το κίτρινο το χώμα που με βάφει, κάποια στιγμή θα γίνει ένα και με μένα Θα πλανηθώ μεσ’ στις πτυχές του δέρματος σου, θ’ ακολουθώ κάθε τυχαία χαραγή σου κι όπου με βγάλει θα φωλιάσω το χειμώνα, χωρίς κανόνα!

-Last Drive – Blood Nirvana (1990)

Γ@μει και σπέρνει; Συγχωρέστε μας τούτα τα γαλλικά, αλλά η παρέα του Αλέξη Καλοφωλιά με αυτό το θρυλικό album και με όλα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν, μας έδειξε πόσο σπιντάτη, περιπετειώδης και χωρίς ανάσα είναι αυτή η παράξενη φάση που λέγεται rock n’roll.

Αγαπήθηκαν 100 φορές παραπάνω με το πέρασμα του χρόνου; Αν δώσατε το παρόν στις συναυλίες της μπάντας τα τελευταία πέντε χρόνια, ξέρετε.

-Τρύπες – Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι (1996)

Τι συμβαίνει στο «Κεφάλι» των Τρυπών: Ο Γιάννης Αγγελάκας δεν έχει ακόμα αγαπήσει τα μπαγλαμαδάκια. Σκαρώνει στίχους, νοσηρά ποιήματα για την ελληνικότητα ως το αρνητικό ενός φιλμ που ξεχνάμε να κοιτάξουμε προσεκτικά. Κάπως έτσι γεννιούνται κομμάτια όπως «Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα”, «Καινούργια ζάλη», «Ακούω την αγάπη» και «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι».

Κατάφεραν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους με το αμέσως επόμενο album; Ναι, αν και ο Γιάννης βρισκόταν ακόμα πιο κοντά στα μπαγλαμαδάκια. Παρ’ όλα αυτά βρήκε χρόνο να αναρωτηθεί «Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;»

-Διάφανα Κρίνα – Έγινε η Απώλεια Συνήθεια Μας (1996)

«Θα ‘ρθει την ώρα που σπαράζεται το φως μου»: Ποτέ δεν καταλάβαμε τι θα ερχόταν, αλλά δεν είχε καμία σημασία. Γενιές εφήβων βρήκαν αχτίδες φωτός στο σκοτάδι των Κρίνων.

Κατάφεραν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους με το αμέσως επόμενο album; Φυσικά, το λένε «Κάτι Σαράβαλες Καρδιές» και μοιάζει με το δεύτερο μέρος μιας ιστορίας που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.

-Villagers of Ioannina City – Riza (2014)

Έμαθαν σε μια νέα γενιά ακροατών τι στο καλό σημαίνει «ζβάρα» και «καρακώλια»; Ω ΝΑΙ.

Έκαναν συγκλονιστικά crossover παράδοσης και ηλεκτρικού ήχου; Και με το παραπάνω. Δεν ανακάλυψαν την Αμερική βέβαια με το συγκεκριμένο τέχνασμα, καθώς το είχαμε ακούσει δεκαετίες πριν στους δαιδαλώδεις δρόμους του «Μπάλλου», αλλά διάολε, τι ωραία ταξίδια μας χάρισαν οι VIC.

---

Εν τάχει (εκτός 10άδας, αν και τα αγαπάμε πολύ)

-Φοίβος Δεληβοριάς – Ο Αόρατος Άνθρωπος (2011)

Η πιο σκοτεινή εκδοχή του Φοίβου. Την αγαπάμε λίγο περισσότερο.

-Εγγονόπουλος-Πουλικάκος-Socos – Η Ύδρα Των Πουλιών (2010)

Μας άφησε άφωνους εδώ ο Θείος Νώντας, με μελοποιημένη ποίηση Εγγονόπουλου.

-Ρόδες – Στη Γιορτή της Φαντασίας (2005)

Τι ωραία που ήταν στη δεκαετία του 2000, όταν ο Νικήτας Κλιντ σκάρωνε freestyle μουσικά πειράματα!

-Ξύλινα Σπαθιά – Μια Ματιά σαν Βροχή (1997)

Ροκ, ηλεκτρονικές μελωδίες, ο Παυλίδης στα πιο λυρικά του.

-Xaxakes – Hey Mister Όμορφε (1996)

«Hey Mister για να ‘δω, μέσα στα μαύρα μου’σαι ζιγκολό». Τρελό και θαρραλέο «παιδί» του Bowie ο Γιάννης Νάστας.

-Υπόγεια Ρεύματα – Ο Μάγος Κοιτάζει την Πόλη (1995)

Γιατί «Μ’αρέσει να μη λέω πολλά».

-Ονειροπαγίδα – Μικρά Μυστικά (1999)

Noise rock, ηλεκτρονικός θόρυβος, όλοι ήμασταν κρυφά ερωτευμένοι με την Παυλίνα Μιχαηλίδου.

-Κόρε Ύδρο – Φτηνή Ποπ για την Ελίτ (2006)

«Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα…»: Το ελληνικό undergound νεκραναστήθηκε κάπου στην Κέρκυρα και μας χάρισε ένα «χειροποίητο» δίσκο-διαμάντι.

πηγή:reader.gr