Νόσος Αλτσχάιμερ: Ποια αλλαγή στην ομιλία μαρτυρά την ύπαρξη της
Σύμφωνα με λέκτορα και ερευνήτρια της άνοιας

Αρκετές φορές μπορεί να μπερδευτούμε και να μην πούμε την σωστή λέξη, όπως το θέμα είναι πότε δεν πρόκειται για ένα απλό λάθος.

Advertisement
Με την ηλικία, η γνωστική ικανότητα φθίνει ως αποτέλεσμα της φθοράς του χρόνου. Αν λοιπόν κάποιος ηλικιωμένος δυσκολεύεται να βρει τη σωστή λέξη, αυτό θα μπορούσε να σηματοδοτεί αλλαγές στον εγκέφαλο που συνάδουν με τα πρώιμα -ή αλλιώς προκλινικά- στάδια της νόσου Αλτσχάιμερ.

Προτού δηλαδή να εμφανιστούν τα πιο προφανή συμπτώματα. Ωστόσο, μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο δείχνει έναν άλλο δείκτη, πιο ακριβή για την υγεία του εγκεφάλου στους ηλικιωμένου: την ταχύτητα της ομιλίας.

Η Claire Lancaster, Λέκτορας και ερευνήτρια της άνοιας Πανεπιστήμιο του Sussex και η Alice Stanton, Υποψήφια διδάκτωρ, στο Πανεπιστήμιο του Sussex σε άρθρο τους στο The Conversation αναλύουν τα ευρήματα πρόσφατης μελέτης από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο.

Οι ερευνητές της μελέτης ζήτησαν από 125 υγιείς ενήλικες, ηλικίας 18 έως 90 ετών, να περιγράψουν λεπτομερώς μια σκηνή. Οι καταγραφές των συμμετεχόντων αναλύθηκαν στη συνέχεια από λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης (AI) για την εξαγωγή χαρακτηριστικών όπως η ταχύτητα ομιλίας, η διάρκεια των παύσεων μεταξύ των λέξεων και η ποικιλία των λέξεων που χρησιμοποιήθηκαν, όπως γράφει το ygeiamou.

Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν επίσης ένα τυπικό σύνολο δοκιμασιών που εκτιμούσαν τη συγκέντρωση, την ταχύτητα της σκέψης και την ικανότητα σχεδιασμού και εκτέλεσης εργασιών. Η σχετιζόμενη με την ηλικία μείωση αυτών των «εκτελεστικών» ικανοτήτων συνδέθηκε στενά με τον ρυθμό της καθημερινής ομιλίας ενός ατόμου, γεγονός που υποδηλώνει μια ευρύτερη μείωση από τη δυσκολία εύρεσης της σωστής λέξης.

Μια νέα πτυχή που εισήγαγε η νέα αυτή μελέτη ήταν η χρήση μιας δοκιμασίας που σχεδιάστηκε για να διαχωρίσει τα δύο στάδια της κατονομασίας ενός αντικειμένου: την εύρεση της σωστής λέξης και την καθοδήγηση του στόματος για το πώς να την εκφωνήσει δυνατά.

Στην πράξη, εμφανίζονταν στους συμμετέχοντες εικόνες καθημερινών αντικειμένων, ενώ παράλληλα άκουγαν ένα ηχητικό απόσπασμα μιας λέξης που είτε σχετιζόταν με τη σημασία της είτε ήταν ακουγόταν ηχητικά με παρόμοιο τρόπο.