Θα φορέσει το πιο λυπημένο βλέμμα της γκαρνταρόμπας του
για το ταξίδι στον Παράδεισο (επιβάλλεται μια που θ’ αναχωρήσει μονάχος),
εμείς θα εξακολουθούμε να παίζουμε με ξύλινα αλογάκια,
ν’ ακούμε σμυρνέικα εμβατήρια, οι πιο προχωρημένοι ν’ απαγγέλουμε
την «Αμοργό». Θα μας γράφει, από εκεί, μεγάλες καλλιγραφημένες επιστολές,
γεμάτες νοσταλγία, άσπρα τραγούδια και νερό. Θα θυμηθεί το σπιτάκι
των αλατάδων που γκρεμίσαμε, τραβώντας μία-μία τις πέτρες, το αεροπλάνο
που έπεσε το 1964 στα Πευκάκια, το φόνο με μαχαίρι, στο Παλαιό Λιμεναρχείο
ανήμερα των Θεοφανείων, για το ποιος θα πιάσει το σταυρό. Θα του απαντούμε,
μόνο που τα γράμματά μας θα γυρίζουν με την ένδειξη «ανεπίδοτον».

Γιάννης Τσίγκρας