Τα κόκκαλα θα τρίζουν του Ελύτη
του Ρίτσου, του Βολταίρου, του Ζολά
αν διάβαζαν με την καλή τους πίστη
μοντέρνους να πορεύονται τυφλά.
Θαρρούν ότι ποιούν ξεχωριστά
κρυφός τους πόθος, η αθανασία
ακόμη κι αν τους κράζουν φανερά
“Ατάλαντοι με δίχως φαντασία!”
Ασάλευτες στου ποταμού την κοίτη
οι λέξεις επιπλέουν στα ρηχά
με κάποια αναλαμπή τ’ Αποσπερίτη
αστράφτουνε για λίγο στη νυχτιά.
Μ’ απόχες τις τραβούν ως τη στεριά
φιλόδοξοι ψαράδες με μανία
κι αδιαφορούν αν είναι τελικά
ατάλαντοι με δίχως φαντασία.
Φυλακισμένη στης ψυχής την κρύπτη
η ποίηση δεν βγαίνει στη χαρά
γεννιέται με τον πόνο, τον αγύρτη
που γίνεται δρολάπι και φωτιά.
Από συνήθεια, γράφουνε πολλά
τι νόημα; Δεν έχει σημασία
θα μείνουνε στου χρόνου τη φθορά
ατάλαντοι με δίχως φαντασία.
Κι εγώ που γράφω μόνο με καρδιά
γι’ αυτά που είχαν κάποτε αξία
με κρίνουν και με ρίχνουν στην πυρά
ατάλαντοι με δίχως φαντασία!

Χ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ