Χρόνια τα λέμε, χρόνια τα γράφουμε, μα άκρη δε βγάζουμε και κυρίως αυξάνεστε και πληθύνεστε.

Γιατί ρε μάγκες και μαγκιόρες μου?

Έτσι είναι νομίζετε η ζωή και οι κατραπακιές της?

Αθόρυβες και ανύπαρκτες?

Λάθος σας τα είπαν ,αλλά εδώ θέλω να σας δω, εδώ θέλω να φανείτε αντάξιοι της ικανότητας να ξέρετε, να κρίνετε και να συγκρίνετε.

Ξέρετε τι εύκολα θα ήταν και για μένα , να συρθώ, να παρασυρθώ, όταν απ τα 14ά μου βρέθηκα να αντιμετωπίζω καταστάσεις δύσκολες και πολυ βαρειές για τις πλατούλες της εφηβικής μου αγωνίας ?

Να ξέρατε πόσο πανεύκολο θα ήταν, να συρθώ ,στα καταγώγια της ζωής, καθώς απο΄μικρή έμαθα πως οι άνθρωποι που θελαν να λεγόταν, λέμε τώρα γονείς, με παράτησαν σ ε΄να δωμάτιο, κρύο.παγωμ’ενο, ενός ορφανοτροφείου, ενός Ιδρύματος.

Αυτό,θα το κανα φυσικά μετά, αν δεν είχα την αγάπη που απλόχερα μου χαν χαρίσει όλη στο μέγιστό της βαθμό.

Ξέρετε που λέτε, πόσο εύκολο θα ήταν να πέσω και εγώ σε ουσίες, όταν μεγάλη πια, είδα, αναγνώρισα και αντίκρυσα την απανθρωπιά του κόσμου, που όντας μόνη μου, ξεριζωμένη απ τα γονεικά μου υπαρκτά ως κάποια στιγμή άτομα, έφυγαν με μιας για πάντα, ζώντας και νιώθοντας παντελώς , ολότελα μόνη και ανύπαρκτη?

Αν νομίζετε καλά μου αγαπημένα φιλαράκια, πως η ζωή, μας δίνετε απλόχερα με την καλοσύνη και την δική της ιδιαίτερη αγνότητα, πλανάστε πλάνην οικτράν.

Τι σχέση έχει θα σας πω η ηλικία, αν δείτε μέσα σας και αντιληφθείτε πως πάτε και τη σκοτώνετε.

Αν νιώσετε πως εσείς οι ίδιοι εγκληματείτε απέναντί της, τότε ναι, θα σας δώσω και εγώ μια χείρα βοηθείας, έστω και γραφική, αλλιώς, ο καθένας μας είναι άξιος της μοίρας και του ανεγκέφαλου κυττάρου συστάδας, που λέμε τώρα υπάρχει στο κρανίο του.

Πάντα θα θυμάστε και να ξέρετε πως όχι μόνο εσείς, μόνο εγώ, αλλά πολλοί , κληθήκαμε να σηκώσουμε τα μανίκια και να ζήσουμε, να βιώσουμε και να επιζήσουμε σ αυτόν τον ψεύτη κι άδικο ντουνιά.

Εγώ έχοντας τα καμάρια μου, τους φίλους , τις φίλες μου, ακόμα και εδώ μέσα διαδικτυακά, με έσωσα, γιατί ποτέ , ποτέ δεν πέρασε απ το μυαλό μου, να αυτοπυρποληθώ και πάνω στις στάχτες μου να αναγεννηθούν άλλοι, σκοτωμένοι ως τώρα απ τον ίδιο τους τον εγωισμό οργανισμοί.

Πολλές οι συνθήκες, πάμπολλα τα ατυχήματα της ζωής, μα ένα μετράει εξ αρχής για μένα.

Η ΖΩΗ ΗΡΘΕ, ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΝ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΗΤΕΣ ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ…

ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ, ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΜΑΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ.

Μην τη χαραμίζετε για κανένα και για τίποτα !!!!

γράφει: Αννα Ζανιδακη