Είτε κανονικό είτε ειδικό, όμως το σχολείο απορροφά μεγάλο μέρος της ζωής τους, άρα είναι σημαντικό να αποτελεί θετική εμπειρία.

Τα προβλήματα που πιθανόν να αντιμετωπίσει ένα ειδικό παιδί είναι:

• Έλλειψη αναγκαίων υποδομών (ράμπες για αναπηρικά καροτσάκια, κατάλληλα θρανία κλπ).
• Οι δάσκαλοί του να μην κατανοούν σε όλο το εύρος το πρόβλημά του.
• Εξαιτίας πολλών απουσιών να μην έχει φίλους.
• Τεράστιος χρόνος προετοιμασίας για την επόμενη μέρα.
• Να βιώνει κοροϊδία ή και επιθετικότητα από τους συμμαθητές του.

Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς.

• Να ελέγξουν την καταλληλότητα του σχολείου.
• Να εξετάσουν τι υποστηρικτικά μέσα παρέχει το σχολείο (υγειονομικά, εκπαιδευτικά κλπ).
• Να βοηθήσουν το παιδί να διαχειρίζεται τα προσωπικά του είδη, τις δικές του ανάγκες για να αισθάνεται όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητα.
• Να ελέγξουν σε ποιες δραστηριότητες μπορεί να συμμετέχει το παιδί (θέατρο, μουσική, επισκέψεις κλπ).
• Να μιλήσουν με τους διδάσκοντες ώστε να κατανοήσουν ακριβώς το πρόβλημά του. Η υποστήριξη από τους δασκάλους είναι πολύ σημαντική γι αυτό πρέπει να ενημερωθούν όλοι και όχι μόνο οι βασικοί
• Να υπάρχει συχνή επικοινωνία με τους δασκάλους ώστε να λύνεται εγκαίρως κάθε πρόβλημα.
• Οι τυχόν επισκέψεις σε γιατρούς καλό είναι να γίνονται εκτός των σχολικών ωρών ώστε να μην χάνονται μαθήματα
• Να ενθαρρύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα παιδιά να κάνουν φίλους, κάτι που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή τους.

Καθώς μεγαλώνει
Καθώς το παιδί μεγαλώνει αλλάζουν και οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Συχνά οι γονείς από ανασφάλεια προσπαθούν να τις αποφύγουν “κρατώντας” το παιδί τους στην παιδική του ηλικία, αποφεύγοντας έτσι τη νέα κατάσταση.
Ωστόσο, μπορούν να προετοιμαστούν για τη διαδικασία του μεγαλώματος του παιδιού και να του παράσχουν τα κατάλληλα εφόδια.
Έτσι, πρέπει να του μιλήσουν για το σεξ, τους κινδύνους και τις προφυλάξεις.
Σε αυτό μπορεί να βοηθήσει ένας ειδικός.
Τα παιδιά αυτά συνήθως έχουν τις ίδιες ανάγκες με τα υπόλοιπα, αλλά μερικά μπορεί να θέλουν μεγαλύτερη βοήθεια για να τις εκφράσουν και να τις διαχειριστούν.
Επειδή δε τα ειδικά παιδιά μπορεί να αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο κακοποίησης, πρέπει να μάθουν να λένε “όχι”.
Πλέον θα πρέπει να λαμβάνουν και τα ίδια μέρος στις αποφάσεις για τη φροντίδα τους ώστε να αισθανθούν την ευθύνη που τους αναλογεί.
Επίσης, να τους δοθεί ανεξαρτησία σε πρακτικά θέματα που τους αφορούν και όπου αυτό είναι δυνατόν, π.χ. τα Σαββατοκύριακα, την εξάσκηση κάποιου χόμπι.

Προσοχή γιατί η ενηλικίωση μπορεί να επιφέρει εντονότερα προβλήματα, καθώς τα παιδιά θα θέλουν να ανήκουν σε ομάδες και για πολλά από αυτά αυτό θα είναι αδύνατο ή θα αντιμετωπίζουν πολλούς περιορισμούς συμμετοχής.
Θα διαπιστώνουν ολοένα περισσότερο τις διαφορές τους με τους φίλους τους.
Θα πρέπει ακόμη να αντιμετωπιστεί το θέμα της μελλοντικής φροντίδας του και από νωρίς τώρα να καταστρώνονται σχέδια για το πώς θα ζήσει στο μέλλον.
Ορίζοντας