Πόσα χρόνια πίσω κι αν γυρίσω, πάντα θα αντικρύζω μέσα μου αυτή την εικόνα.
Τα πάντα γύρω μου, μα εγώ να βολοδέρνω και να ψυχανεμίζομαι το πριν και το μετά , χωρίς να μαι στη θέση να δω και να αγγίξω, αυτό το παρόν, που φλυαρεί την πραγματικότητά μας.
Όλα εκείνα τα σημεία της ζωής, που άρχουν και κυριαρχούν, χωρίς να ναι σε θέση το ξεκάθαρο μυαλό μου, να δει και να αποκρούσει, να αντικρούσει και να προωθηθεί στα δικά του βήματα, παρά στα έγκατα άλλων ψυχών, που την είχαν για τα καλά εγκλωβίσει , τη δική μου,
Πλευρά της έννοιας, της γνώσης, μα ένα παράπανω, εκείνης της πτυχής, που ασυμβίβαστη ακολουθούσε και προωθούσε πάντα τη δική της αλήθεια και μόνο,
Τι κι αν δεν κατάφερε να απεμπλακεί απ τις σταθερές της αξίες, δήλωνε πάντα παρούσα και ποτέ, παρελκόμενη από τίτλους και ταμπέλες , τάχα ειλικρινούς μεταμέλλειας ή ακόμα και επιμέλλειας ,μιας στάσης κυριαρχίας και συγκατάβασης, μα πάντα μόνο εκ μέρους της δικής μου στάσης και στάθμευσης .
Πάντα θα θυμάμαι το Γολγοθά , μικρό ή μεγάλο που χα κληθει να αντισταθώ και να πορευθώ μαζί του, μα τα μαργαριτάρια της ψυχής μου, θα με ακολουθούν στις συγχωρδίες της δικής της αρμονίας και ποτέ παρερμήνευσης των δικών της αφών και υφών της πάραυτα.
Τι κι αν συνθληπτικά τα αποτελέσματα των συγκρούσεων και αποκρούσεων μου, του είναι μου όλου.
Ένα ηταν το σταθερό και αμετακίνητο μήνυμα της ζωής μου όλης.
Όσοι κι αν σε χτυπάνε, βοριάδες, μελτέμια , πάντα να φροντίζεις να σαι παρών και παρούσα, ώστε με σεβασμό σε σένα , ακόμα και την τελευταία στιγμή, μπορούν να αποφευχθούν τα χειρότερα συμβάντα ,που ήταν δυνατόν να αντικρούσεις για μια φορά ακόμη.
Πάντα νικητής στη ζωή, με σηκωμένα τα χέρια ψηλά, σαυτούς τους ηγέτες σου και παίρνοντας δύναμη και κουράγιο προχωράς.
Μα αν δεν ήταν η υπέρτατη για μένα ή και για άλλους ανθρώπους, η Πίστη εκείνη που διαχέει το είναι μας, ίσως και να μην τα καταφέρναμε.
Για πολλοστή φορά θα ευγνωμονω τον Πλάστη μου, για τις Δημιουργίες και τα Δημιουργήματά του.

γράφει: Αννα Ζανιδακη