Εμμανουήλ Κριαράς: «Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού»

10 διορατικά αποφθέγματα του Εμμανουήλ Κριαρά που τα φυλάμε ως κληρονομιά σοφίας.
Ο Εμμανουήλ Κριαράς (Πειραιάς 28 Νοεμβρίου 1906 – Θεσσαλονίκη 22 Αυγούστου 2014) υπήρξε μια εξέχουσα μορφή της ελληνικής λογοτεχνίας και παιδείας. Ως διακεκριμένος φιλόλογος και καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο Κριαράς αφιέρωσε τη ζωή του στην αναζήτηση της γνώσης.

Τα αποφθέγματά του αντικατοπτρίζουν τη βαθιά κατανόηση της φύσης και της κοινωνίας, προσφέροντας τις διαχρονικές ιδέες του ως οδηγό για το σήμερα. Από τους προβληματισμούς του για την αγάπη για το καθήκον μέχρι τις παρατηρήσεις του για τη ζωή, το έργο του αποτυπώνει την ουσία ενός ανθρώπου που παρέμεινε βαθιά συνδεδεμένος με το θεμελιώδες.

10 αποφθέγματα του Εμμανουήλ Κριαρά

1.«Θυμάμαι, ξέρετε, τον κομήτη του Χάλεϊ, την εμφάνιση του Βενιζέλου, παρέστην – μικρό παιδί – σε ένοπλο συλλαλητήριο στην Κρήτη…».
2.«Το ξέρω καλά. Οι περισσότεροι – ειδικά κάποιοι νεόκοποι από τις τηλεοράσεις που έρχονται να με δουν, να μου ζητήσουν “δηλώσεις”, – δεν είναι γιατί γνωρίζουν και εκτιμούν το έργο και την προσωπικότητά μου. Είναι η ηλικία μου που τους κάνει εντύπωση. Δεν επεπόθησα ξέρετε τόσο μακρύ βίο… Έγινε. Δεν θέλω πια άλλο να ζήσω.»
3.«Ενέχει μια μεγάλη αλήθεια αυτή η ρήση. Υπό την έννοια της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει. Λείπει η εθνική αλληλεγγύη και επικρατεί – ακόμα και σήμερα εν μέσω αυτής της ανθρωποφονικής κρίσης – το ατομικό συμφέρον». (Για τη ρήση «Μαζί τα φάγαμε»)
4.«Επίστεψα βαθιά στον έρωτα! Αρκεί βέβαια να έχει εκδήλωση και από τις δύο πλευρές. Προσωπικά, έζησα ευτυχισμένο βίο. Η γυναίκα μου, με την οποία έζησα 65ετή κοινό ευτυχισμένο βίο, κατανοούσε, κι εγώ εκείνη. Ερωτευτήκαμε και οι δύο την εργασία, τη δημιουργία, ο ένας τον άλλο…»
5.«Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ- δυστυχώς -την έχω.»
6.«Στη ζωή μου έκαμα αυτό που θεωρούσα καθήκον μου.»
7.«Εγώ δεν ανήκω σε κείνους που σήμερα πιστεύουν κάτι και αύριο δεν το πιστεύουν.»
8«Να ονειρευόμαστε, αλλά ρεαλιστικά, έχοντας μια προοπτική, ένα σχέδιο. Γιατί έχουμε αρκετούς οι οποίοι και ξύπνιοι ονειρεύονται»
9.«Σήμερα, μαθαίνουμε όλοι να χειριζόμαστε μηχανές και δεν μπορούμε να εξυψώσουμε την ψυχή μας. Αυτό είναι επίσης τραγικό».
10.«Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού.»