Τι κι αν η μοναξιά κάνει δειλά δειλά τα βήματά της σε φάσεις της ζωής μας,΄που ίσως ή και σίγουρα να χουμε επιλέξει εμείς γι αυτές.

Ζήτησα άδεια φυσικά απ τη δεινή προσωπικότητα ενός εαυτου που ξέρει πολύ όμορφα και πηγαία να αποτυπώνει στιγμές και τα πάντα γύρω απ τον κόσμο τούτο, μα δεν κατέστη μάλλον εύκολη η επικοινωνία μας.

Εγώ όμως επειδή ,έχω μάθει ότι με προκαλεί να το προσκαλώ, πήρα το θάρρος και πάντα με το όνομά της Jenny Kann να το αναφέρω με τιμή και χαρά απέναντί της.

Στιγμές που σίγουρα έρχονται σ όλων το μυαλό, για να γαληνέψει η ψυχούλα μα ς και να μάθει να δράσει και να αντιδράσει επιτέλους καμιά φορά και η καταπιεσμένη μας μοναχικότητα.

Επιλογές που ίσως και να θέλαμε ίσως και όχι , μα στη συγκεκριμένη τοτε δεδομένη στιγμή,΄ήταν η μόνη αναπόφευκτη.

Αλλά ο χρονος περνά και ως ιδιότητά του, να γιατρεύει πόνους βάσανα δάκρυα, έρχεται νικητής και τροπαιοφόρος.

Τι κι αν το τρόπαιό τους ήμασταν εμείς, σε κατεστημένα και λανθασμένα καταστικά υπερ ισχύος τους, αφημένοι και παρατημένοι ως μόνο υπολογιζόμενοι ως νουμερα.

Μάλλον μιας συλλογής που ήθελαν να αποτελέσουμε κι εμείς μέρος της, μα όντως έξυπνοι και πολύτροποι, βρήκαμε τη διέξοδο απ το προσκεκλημένο τότε τέλμα τους για μας, μα εμείς με την οξυδέρκεια που μας αναγνωρίζεται, απλά θελήσαμε να μας σώσουμε.

Μια σωτηρία και μια λύτρωση, που θέλουμε να δώσουμε το δικό μας ύφος , αφού οι χτύποι της καρδιάς μας, είχαν αποτυπώσει και δεν είχαν χλευάσει μια ευαισθησία , που ποτέ εκείνοι, εκείνες δε θα ναι σε θέση να δουν και να αντικρύσουν μέσα τους.

Πάντα θα υπάρχει μια θέση , κενή, άδεια, για να γεμίσει απ της δικής μας επιλογής το ταίρι, αρκεί , να μην προορίζεται αποκλειστικά για μας και μόνο για μας!!!

Υ.ΓΤελευταία όπως ξέρετε, έχω κάνει μια επέκταση της γραφής και μιας ιδιαιτερότητας αρθρογραφία, πάνω σε πίνακες μοναδικών ζωγράφων και δη σε φωτογραφικά στιγμιότυπα, αποτυπώσεις που μου κάνουν το ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΚΛΙΚ ΚΑΙ ΡΙΧΝΟΜΑΙ ΚΑΤΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ!!!!

γράφει: Άννα Ζανιδάκη