(ημέρα αφιερωμένη στο περιβάλλον)

Πολλαπλώς ήρθα, το παράθυρο άδειο
η νέα σελήνη απούσα,
και το υπερώο κενό.
Τα χόρτα όπου άλλοτε ενοίκουν τα άνθη
νεκρά, πλην ενός που το ήξερα από πόνου.

Εδώ βρεθήκαμε την πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου, αρχή ινδικτιώνος.

Δεξιά μας έρημος αριστερά ένα καμμένο δέντρο και πίσω μας η λίμνη ξερή γεμάτη λεοφωρεία και παιδικά καροτσάκια. Παιδιά όμως δεν υπήρχαν. Κατέφυγα στην παιδική ηλικία και στις ωραίες θύμησες των παλαιών και εδίψασα. Νερό στην έρημο όμως δεν υπήρχε.
«Μην διασύρετε την χώρα, είναι ντροπή» επαναλάμβανε το ραδιόφωνο συνεχώς. «Μην διασύρετε την χώρα», πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου καθώς το μάτι είχε χωθεί στην ιστορία και έχαινε αίμα και λάσπη.

Οταν βεβαιώθηκα οτι η λάσπη ουδέποτε υπήρξε, ούτε ο μαρασμός των συμβόλων συμφώνησα να κάνω βόλτες και να λέω ανούσια ποιήματα. Εβαλα βέβαια έναν παλιο σταθμό τραίνου χορταριασμένο ωστε να υπάρχει συνέπεια στο σκηνικό. Εκτοτε ρυθμίζω την ανάσσα ώστε προς το παρόν το οξυγόνο να φτάσει για την επόμενη μέρα.

Πολλαπλώς η ωδή των ερωδιών
και η παλιά η σελήνη θρηνούσα
ενας κόσμος με φώς.
Και ανθέων πολλών εις την πολη των ιδεών
την νεαρά , πλην ενός που εγνωρίσθην
υπό ελπίδος.

Νίκος Βαραλής
Φωτό + κείμενο