Κρατώ το δεμάτι σφιχτά, νιώθοντας το τραχύ ξύλο στις παλάμες μου. Κάθε σπίρτο μοιάζει με ένα μικρό χτύπο της καρδιάς, μια υπενθύμιση ότι εξακολουθώ να υπάρχω, ότι υπάρχει ακόμα κάτι μέσα μου που αξίζει να κρατήσω. Οι ρωγμές στο δέρμα μου πάλλονται απαλά με φως. Μια παράξενη λάμψη μέσα στο σκοτάδι. Το σώμα μου, όσο εύθραυστο κι αν είναι, είναι ακόμα ικανό για κάτι. Ίσως όχι για την τελειότητα, αλλά για την επιβίωση, για το κράτημα αυτού που ίσως, κάποια μέρα, μπορέσει να με ξαναχτίσει.

Το βάρος των σπίρτων είναι βαρύ. Όχι σωματικά, αλλά με ένα τρόπο που τραβά τις σκέψεις μου, τις επιθυμίες μου. Ξέρω τι είναι ικανά να κάνουν, η φωτιά είναι και καταστροφική. Μπορεί να σε ζεστάνει όταν κρυώνεις, αλλά μπορεί και να σε κάψει αν πλησιάσεις πολύ. Ο πειρασμός είναι πάντα εκεί, όπως και ο θυμός, η λύπη, ο φόβος που καμιά φορά ανεβαίνει στο στήθος μου σαν καπνός, απειλώντας να με πνίξει.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι πιο ήσυχο. Μια μικρή φωνή βαθιά μέσα μου που ψιθυρίζει: περίμενε. Μου θυμίζει ότι η φωτιά δεν είναι πάντα η απάντηση. Δεν χρειάζεται κάθε ρωγμή να γεμίσει με φλόγα. Κάποιες ρωγμές, ίσως, είναι φτιαγμένες για να μένουν. Ίσως είναι αυτές που αφήνουν το φως να περάσει, το ίδιο φως που γλιστρά μέσα από τα κενά στο σώμα μου, ρίχνοντας σκιές και σχήματα με μια δική τους παράξενη ομορφιά.

Σκέφτομαι τον κόσμο εκεί έξω, πέρα από αυτό το σπασμένο κέλυφος που κατοικώ. Κι αυτός είναι ραγισμένος. Υπάρχει καταστροφή παντού. Η γη έχει σημάδια, οι πόλεις καταρρέουν υπό το βάρος των δικών τους λαθών. Και όμως, στις ήσυχες γωνιές, στους χώρους όπου οι άνθρωποι κρύβονται από το χάος, η ζωή συνεχίζεται… Λεπτή, εύθραυστη, αλλά εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Όπως ένας σπόρος που μπορεί να διαπεράσει το χώμα, ακόμη κι όταν το έδαφος είναι σκληρό και ανελέητο.

Αναρωτιέμαι αν αυτές οι ρωγμές υπάρχουν γι’ αυτόν τον λόγο. Ισως είναι το έδαφος, ο τόπος όπου μπορούν να ξεκινήσουν νέα πράγματα. Δεν χρειάζεται όλες οι πληγές να κρυφτούν ή να σβηστούν. Κάποιες ουλές είναι σημάδια επιβίωσης, υπενθυμίσεις ότι ζήσαμε κάτι και βγήκαμε στην άλλη πλευρά, όχι ανέπαφοι, αλλά πιο δυνατοί μέσα από αυτό. Και ίσως, ίσως αυτό το φως που τρεμοπαίζει μέσα μου να είναι η πρώτη ένδειξη μιας αναγέννησης.

Αφήνω τα σπίρτα να πέσουν. Πέφτουν απαλά στο έδαφος, σκορπισμένα σαν εύθραυστα όνειρα που δεν χρειαζόταν να καούν τελικά. Για την ώρα, θα κρατήσω τη φλόγα μέσα μου, θα την αφήσω να μεγαλώσει στη σιωπή, να χαράξει τον δικό της δρόμο.

Δεν χρειάζομαι πλέον τη φωτιά για να με ορίσει. Ήδη καίω, ήσυχα.

γράφει:η Μαριλένα Ξυψιτή