Υπέροχη αποτύπωση της δεινής φωτογράφου,

Jenny Kann

Η πόλη των ονείρων μου, η Καβάλα της ψυχής μου και ένα παραπάνω, η πόλη που με ξερίζωσε το πεπρωμένο μου.

Εκείνη η γεννέτειρά μου, που θέλω δε θέλω ο ομφάλιος λώρος μου αποκόπηκε, απότομα και ποτέ άδοξα.

Ήταν, είναι και θα είναι η Πόλη που γεννήθηκα, που λάτρεψα και ποτέ δεν αποχωρίστηκα, όπου κι αν βρέθηκα κι όπου κι έτυχε η μοίρα να με μισοκατοικήσει.

Συγκατοίκησα χρόνια με την ιδέα της έλλειψής σου, με τον πόνο του αποχωρισμού μου,

Αλλά κυρίως με εκείνη την ιδέα, της μη μονιμότητάς μου, σε στάδιο απενεχοποίησής μου, στο να μην είμαι σε θέση , ανά πάσα ωρα και στιγμή, να χω τη δική μου φωλίτσα.

Μια εικόνα έχω πάντα χαραγμένη στο μυαλό , την ψυχή και την καρδιά μου.

Να μαι μικρή και να παίζω με τους φίλους και τις φίλες μου , μικρά, στο νηπιαγωγείο τότε ,παιδάκια.

Μετέπειτα, οι αναμνήσεις γλυκοπικραίνουν μεν, αλλά τώρα πια τις έχω ταξινομήσει απ το γλυκό, στο γλυκόπικρο κι ύστερα στο πικρότατο.

Ποτήρια, μου κεράσαν , μα κι εγώ αποδεχόμενη, τα έζησα..”στο Πετσί μου”.

Με το πέρασμα των χρόνων, με βρήκε να πονώ και να ξεψυχά κάθε νόημα, χωρίς να θέλω να το παραθέσω στα τότε λογικά μου εδάφια.

Μα ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και αυτή την πόλη , την έχω ριζώσει μέσα μου, τι κι αν δεν αποτελώ πλέον ενεργό μέρος και μέλος της…όσο αφορά οικογενειακούς δεσμούς, ευτυχώς μείναν μερικοί , αλλα΄εκείνος του πατρικού, ξεριζώθηκε, ξεγυμνώνοντας πάντα την αλήθεια του.

Χωρίς φόβο, η Καβάλα μου, η πόλη και η καψούρα της ζωής μου, στέκεται σα να μου μιλάει και να με ενθαρρύνει, πως τίποτα ακόμα δεν τελείωσε.

Εκεί πρωτογνώρισα τα εφηβικά μου σκιρτήματα , περνώντας τη ζωή μου, τις τότε ζωές μας, μέσα απ τα καλντεριμια και τα μονοπάτια της , κάνοντάς τα από δύσβατα, εύκολα προσβάσιμα, για την μετέπειτα ζωή μας.

Σ αυτή την πόλη, μεγάλωσα και τα καμάρια μου, εν μέρει ή και διαρκώς, καθώς τα Καλοκαίρια, χαραγμένα
στην πολύπαθή μου μνήμη, δε λένε να εφησυχάσουν, απ τις τραυματικές εμπειρίες , της τότε παιδικής μου ζωής.

Πάντα οι ηγέτες της ζωής μου, μπροστάρηδες και αρχηγοί , στο να διδάξουν, να μου μάθουν και ένα παραπάνω να μου εντρυφήσουν ιδανικα , αξίες , χωρίς πτυχία, μα με πανεπιστήμιο τη ζωή τους και τις αξίες τους , αδιαπραγμάτευτες και ηθικοτατες , απ άκρο σε άκρο.

Μια γαλούχηση που πάντα φέρο ως εύσημό τους,τάλαντο, μα εγώ θα το πω,μια προίκα με θησαυρούς τα δικά τους διδάγματα ζωής.

Αυτή η πόλη που έχοντας το υπέροχό της φρούριο , σε επανδρώνει με θάρρος και ανδρεία να αντισταθείς και να νιώσεις νικητής, μέσα ακόμα κι απ τις ήττες σου.

Μ εκείνο το υδραγωγείο, λες και νιώθεις στις φλέβες σου να κυλά σα νερό, η γνώση, η εκπαδευση, μέσα απ τα κτίριά της εκείνα,

Αυτά που με το πέρασμα του χρόνου, γίγαντες του μέλλοντος δε θα αποσταθεροποιήσουν ποτέ τη γνώση και την ευλογία να διδαχθούμε σ εκείνες τις αίθουσες τα πολυτιμότερα ιδανικά , αξιες και πρωτεύοντα πάντα συστατικά της προσωπικότητας και της παιδείας μας γενικότερα.

Είναι όμως και η πόλη, που με πόνο ψυχής και δυσκολία αποδοχής, ήρθε ο χρόνος, με το πλήρωμά του, να αποκοπώ και με σνδετικό κρίκο μόνο τις επισκέψεις μου στα δικά σας πλέον νεοσύστατα εδώ και 3 σχεδόν χρόνια , να ρχομαι και να σας συναντώ.

Αυτή η πόλη , που στα μάτια και την ψυχή μου, την κυρίευε η μαγεία και η λατρεία, τώρα πια , αμαυρώθηκε η εικόνα και το ριζικό μου, ήθελε να απομακρυνθώ απ τη μονιμόητα της κατοικιας εκείνης, του δικού μου Παλατιού, που άδικα γκρεμίστηκε, και που εύλογα, με το πέρασμα του χρόνου μετέπειτα,θα ερχόταν και η απόλυτή του αφάνεια.

Κι όμως , είναι αυτή η πόλη, που με πόνο ψυχής και δάκρυα αυτής, επισκέπτομαι πια , αν και ποτέ δε θα παραλείπω να γεύομα τη θαλάσσιά της αύρα και την ξένοιαστη ροή των εικόνων που χαιδεύει το νου και την αποτύπωσή τους.

Πάραυτα είναι η Καβάλα μου, εκεί που ζουν οι συγγενείς ,οι φίλοι και οι φίλες μου και που πάντα άρρητα συνδεδεμένη , θα χω στο νου τον ομφάλιο λώρο, μα στην πράξη εκείνο το ψαλίδι , μαχαίρι, οτι δήποτε τάχθηκε ώστε να κοπεί η ουσιώδης σύνδεση.

Μα η ζωή, το πεπρωμένο, φυγείν αδύνατον, ώστε αν και μένω λίγο πιο μακριά της , να μπορώ και να την επισκέπτομαι, μα ένα παραπάνω με τα καμάρια μου όλα , μικρά και μεγάλα , να διαπρέπει η θέλησή μας, στο να μας νιώθετε δίπλα σας και εμείς εσάς για πάντα.

Μ συτόν τον πίνακα, της υπέροχης δημιουργού και νέας φίλης ,αφήνω τις σκέψεις μου και τη λογική μου, να μη με παρασύρει, παρά με γνώμονα την αγάπη μου και με πήχη την ευλογία που μου χάρισε, να νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη για όσα έζησα και όσα φυσικά μέλλει να αντικρύσω και να διαδραματίσω ενεργά και ποτέ παθητικά και άβουλα.

γράφει:Αννα Ζανιδακη.