Το φώς είναι κύμα. Περιορίζεται από τα δεσμά του γράμματος και τις αναμένουσες γραμμές της θλίψης και του πένθους.

Αδυνατώ να συμμετέχω σημαίνει ότι εξαπατώ τον εαυτό μου. Είμαι ήδη στο όρυγμα με ανοιχτή την πληγή του λάθους. Και είμαι συγχωρημένος για αυτό. Η επαιτεία μου είναι αυτή του βασιλιά που γυρεύει επίμονα το χαβιάρι του.

Το φώς όμως δεν είναι μόνο κύμα μπορεί να γίνει ύλη. Δεν με διαπερνά αλλά κάθεται στην επιφάνεια και απομακρύνεται σαν γαλαξίας. Αν ταυτιστώ μόνο μ’ αυτή την ύλη χάνω το κύμα, χάνω την δυνατότητα της ανακάλυψης όπου κάθε ανακάλυψη είναι κομμάτι του αγεωγράφητου χώρου μου. Ελλείποντα βουνά και λίμνες που περιέχουν τις ωραιότερες λέξεις που μπορεί να φτιάξει ποτέ το σύμπαν.

Επιπλέουμε στην άγνοια κολυμπώντας μέσα σε ένα σύννεφο από λέξεις. Επιλέγουμε προσωπεία όπως κάνουμε με τα ρούχα επιδεικνύοντας την ανυπαρξία μας.

Γράφω ενώ ήδη είμαι νεκρός. Είμαι νεκρός πριν γεννηθώ και αναπνέω από το ωραίο χάος, το πιο όμορφο άρωμα.

Συνείδηση είναι το μένω ξύπνιος παραπατώντας στην άκρη του ονείρου. Πολλές φορές πέφτω μέσα και βρίσκω τον τρελό λαγό σε ένα καθρέφτη. «έλα» μου λέει «έχω ετοιμάσει ωραία περιστέρια και μια παλιά ραπτομηχανή.

Έλα να φτιάξεις ένα καπέλο να αντέχεις το σκότος»
Έτσι περνάμε ωραία μέσα στην σκουληκότρυπα.

Νίκος Βαραλής