Τον γνώρισες στο νησί. Στην παραλία, στο beach bar, ίσως και στην ουρά για το καΐκι.

Ένα βλέμμα, μια ατάκα, λίγο ρακί, κι από κει ξεκίνησε κάτι που έμοιαζε με μαγεία. Μέρες χωρίς ρολόι, νύχτες χωρίς πρόγραμμα. Κολύμπια με φεγγάρι, αγκαλιές σε ψάθες που κράτησαν μέχρι να ανέβει ο ήλιος.

Ξέρεις ποιο είναι το όμορφο;

Ότι δεν ρώτησες ούτε τι δουλειά κάνει, ούτε αν έχει κατοικίδιο, ούτε ποια είναι η σχέση του με τη μαμά του. Δεν ήθελες να τον «μάθεις» – ήθελες να τον νιώσεις. Και τον ένιωσες, σε ένα σύμπαν παράλληλο, που διαρκεί όσο ένα ηλιοβασίλεμα.

Γιατί το καλοκαίρι δεν είναι μόνο εποχή – είναι φίλτρο. Όλα δείχνουν πιο έντονα, πιο φωτεινά, πιο αληθινά. Και ο έρωτας εκεί… γλιστρά σαν ζεστό λάδι στο δέρμα. Δεν προλαβαίνει να γίνει σχέση, δεν σκοντάφτει στα “τι θα γίνουμε μετά”, δεν ψάχνει εγγυήσεις. Υπάρχει για να καεί και να σβήσει. Όχι να κρατήσει. Κι αυτό είναι που τον κάνει αξέχαστο.

Ναι, ίσως να μην ήταν έρωτας. Ίσως ήταν το vibe, το καλοκαίρι, η ανάγκη να ξεφύγεις.

Αλλά να σου πω κάτι;
Αυτό δεν τον κάνει λιγότερο αληθινό.
Τον κάνει καλοκαιρινό.

Κι αν το μόνο που έμεινε είναι ένα φιλί στην άμμο και μια playlist με τραγούδια που δε θα ξανακούσεις με τον ίδιο τρόπο… τότε κάτι έγινε. Κάτι έζησες.