Η Μαρίκα Κοτοπούλη (1887–1954) υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες μορφές του νεοελληνικού θεάτρου.

Παρότι αυτοδίδακτη, διέπρεψε σε όλα τα είδη – δράμα, κωμωδία, επιθεώρηση – όμως άφησε το πιο δυνατό της στίγμα στην τραγωδία, με τη χαρακτηριστική φωνή, το πάθος και τη λιτή της παρουσία.

Γεννήθηκε στην Αθήνα σε οικογένεια ηθοποιών και βρέθηκε στη σκηνή από βρέφος. Πολύ γρήγορα εντυπωσίασε με το ταλέντο της, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Στα τέλη του 19ου αιώνα εμφανίστηκε σε περιοδείες ανά την Ελλάδα και τη Σμύρνη, και το 1902 εντάχθηκε στη «Νέα Σκηνή» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Σύντομα πέρασε στο Βασιλικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε κλασικούς ρόλους.

Το 1908 ίδρυσε τον πρώτο της θίασο και αργότερα απέκτησε δικό της θέατρο στην Ομόνοια, το «Θέατρον Μαρίκας Κοτοπούλη». Έπαιξε δεκάδες σημαντικούς ρόλους, από την Ηλέκτρα και την Κλυταιμνήστρα έως τη Δεισδαιμόνα και την Πορκία του Σαίξπηρ. Η καριέρα της συνδέθηκε με σημαντικά γεγονότα, όπως τα «Ορεστειακά» (1903), ενώ η θυελλώδης σχέση της με τον Ίωνα Δραγούμη σημάδεψε και την προσωπική της ζωή.

Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου περιόδευσε στο εξωτερικό, συνεργάστηκε με την Κυβέλη, εμφανίστηκε στον κινηματογράφο και το 1937 δημιούργησε το «Ρεξ» στην Πανεπιστημίου. Στην Κατοχή απέχει από το θέατρο, βοηθώντας συναδέλφους που διώκονταν. Μετά τον πόλεμο τιμήθηκε με υψηλές διακρίσεις και συμμετείχε στο Εθνικό Θέατρο.

Η Κοτοπούλη υπήρξε μέντορας σπουδαίων ηθοποιών όπως η Κατίνα Παξινού, η Έλλη Λαμπέτη, ο Αλέξης Μινωτής και ο Κάρολος Κουν. Απεβίωσε αιφνίδια 11 Σεπτεμβρίου 1954, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια παρακαταθήκη στο ελληνικό θέατρο.

Με στοιχεία από το ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ