Τα, που από τρούλους πίσω, χάνονταν πετροχελίδονα,
ενός φευγάτου είναι παιδικού μου ουρανού.
Θυμάμαι δώρο του ήρεμου, το θέρος, δειλινού,
μικρές τριγύρω μας φωτιές – γιορτάζαμε τον Κλήδονα.
Και δεν υπάρχουν, μνήμης οστεοφυλάκια, τα οικόπεδα,
μπάζα γεμάτα κι άγριες τσουκνίδες
στιγμές να φεύγουν, κοκκινόφτερες ακρίδες,
λείπουν κι οι γέροι που γκρινιάζαν με χαμόγελο: «Παλιόπαιδα».
Ένα, μάτι αόρατου Πολύφημου, ωχρογάλαζο φεγγάρι
του πεθαμένου χρόνου απολίθωμα ας δω,
ωρίμασα όπου γεννήθηκα. Μα ο άνεμος εδώ,
δε φέρνει πια των λόφων μιαν οσμή από θυμάρι.

Γιάννης Τσίγκρας