Πριν από τον ΛΕΞ και τις 100.000 ψυχές στο ΟΑΚΑ, υπήρχε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

Ήταν Ιούλιος του 1983 όταν ο «μουσικός των δρόμων» έστησε στη Βουλιαγμένη ένα live που έμελλε να μείνει θρυλικό.

100.000 άνθρωποι – ίσως και περισσότεροι – κατέκλυσαν την παραλία για να ζήσουν ένα πάρτι που δεν είχε προηγούμενο. Οι δρόμοι μπλόκαραν μέχρι τη Λεωφόρο Αμαλίας. Άλλοι πρόλαβαν, άλλοι έμειναν στην κίνηση. Ήταν όμως όλοι μέρος της ιστορίας.

Το σκηνικό μοναδικό: η πλαζ του ΕΟΤ, μια πλωτή εξέδρα φτιαγμένη από φορτηγίδα, καλλιτέχνες που έφταναν με κρις-κραφτ και τραγουδούσαν πάνω από τη θάλασσα. Και ο κόσμος; Μέσα στο νερό – με ρούχα ή μαγιό – χορεύοντας, τραγουδώντας, αγκαλιασμένοι, ερωτευμένοι.

Σαββόπουλος, Νταλάρας, Μάνου, Ζορμπαλά, Γερμανός, Μαντώ… κανείς δεν είχε ανακοινωθεί. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει. Κι όμως, η βραδιά κύλησε χωρίς ούτε έναν σεκιούριτι. Ούτε φασαρία, ούτε επεισόδια. Μόνο τραγούδια, γέλια και μια ανεπανάληπτη ενέργεια.

Ακόμα κι εκείνοι που δεν έφτασαν στην ακτή, έζησαν τη συναυλία από τα τρανζίστορ. Ήταν εποχές που η χαρά δε χρειαζόταν ούτε ηχεία, ούτε φίλτρα. Μόνο ανθρώπους που ήθελαν να είναι εκεί.

Υπήρξαν και επικριτές, όπως πάντα. Αλλά για όσους το έζησαν, το πάρτι στη Βουλιαγμένη δεν ήταν απλώς μια συναυλία. Ήταν μια στιγμή ανεμελιάς, μια ανάσα ελευθερίας, ένα καλοκαιρινό όνειρο που κράτησε μια ολόκληρη νύχτα.

Και ναι – αυτός ήταν ο ΛΕΞ των 80s. Μόνο που δεν ράπαρε. Έπαιζε κιθάρα και χαμογελούσε.