Ο Philippe Noiret ήταν ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα του γαλλικού κινηματογράφου που εμφανίστηκε σε περισσότερες από 140 ταινίες σε μια καριέρα που διήρκεσε περισσότερο από μισό αιώνα.

Γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1930 στη Λιλ του Βορρά της Γαλλίας. Ο πατέρας του ήταν λάτρης της λογοτεχνίας. Ο νεαρός Noiret φοίτησε στο Κολέγιο Janson-of-Sally. Στο σχολείο, ενδιαφερόταν περισσότερο για την υποκριτική παρά για τους ακαδημαϊκούς τίτλους. Απέτυχε να περάσει τρεις φορές τις εξετάσεις του απολυτηρίου και παράτησε το σχολείο χωρίς να αποφοιτήσει.

Σπούδασε υποκριτική στο Centre Dramatique de l’Ouest (Δραματικό Θέατρο). Εκεί, το 1950, ο Noiret έκανε το ντεμπούτο του μοιράζοντας τη σκηνή με τον Gérard Philipe υπό τη διεύθυνση του Roger Blin. Από το 1953-1960 ο Noiret ήταν μόνιμο μέλος του θιάσου με το Théâtre National Populaire (TNP) στο Παρίσι.

Έπαιξε πάνω από 40 ρόλους σε επτά χρόνια υπό τη σκηνοθεσία του Jean Vilar. Ενώ εκεί γνώρισε την ηθοποιό Monique Chaumette, την οποία παντρεύτηκε το 1962, και απέκτησαν μια κόρη, τη Frederique. Εκείνη την εποχή ο Noiret συνέχισε την καριέρα του ως stand-up κωμικός και ως διασκεδαστής νυχτερινών κλαμπ.

Ο Noiret έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη παίζοντας λίγο στο Gigi (1949) και στη συνέχεια κέρδισε την πρώτη του τιμή στην οθόνη στο Agence matrimoniale (1952). Έλαβε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο ως Lui, ένας κυβερνητικός επιθεωρητής, στη γαλλική ταινία New Wave La Pointe-Courte (1955) της αξιοσημείωτης γυναίκας σκηνοθέτιδας Agnès Varda.

Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1960 με την ταινία του Louis Malle Η Ζαζί στο μετρό (1960) (aka.. Zazie in the Metro). Το 1968 έγινε σταρ στη Γαλλία με τον ομώνυμο ρόλο στο Alexandre le bienheureux (1968).

Μετά από αυτή την επιτυχία, ο Noiret συνέχισε την καριέρα του ως ηθοποιός και αφοσιώθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη μεγάλη οθόνη. Το σήμα κατατεθέν πρόσωπο του Noiret και το εύρος του, του επέτρεψαν να απεικονίσει έναν άνδρα της μεσαίας τάξης ή έναν αριστοκράτη, αλλά όχι έναν όμορφο ρομαντικό ήρωα, γι’ αυτό επιλέχθηκε κυρίως ως ο χαρακτήρας του Everyman.
Στο Το μεγάλο φαγοπότι (1973), μια αλληγορική ταινία για το σεξουαλικό όργιο και την αυτοκτονία λόγω υπερφαγίας, που προκάλεσε σκάνδαλο στις Κάννες το 1973, ο Noiret συμπρωταγωνίστησε σε έναν αμφιλεγόμενο ρόλο ως αυτοκτονικός δικαστής Philippe, δίπλα στον Marcello Mastroianni.

Ο Philippe Noiret έγινε διεθνής φήμη με τον δεύτερο ρόλο ως Alfredo, ένας ηλικιωμένος που είναι κινηματογραφιστής μικρής πόλης που γίνεται φίλος και εμπνέει ένα νεαρό αγόρι, στο Σινεμά ο Παράδεισος (1988).

Έλαβε διεθνή αναγνώριση για την ερμηνεία του στον εξόριστο Χιλιανό ποιητή Pablo Neruda στο Ο ταχυδρόμος (1994) του σκηνοθέτη Michael Radford. Ο Noiret κέρδισε δύο Βραβεία Σεζάρ (το γαλλικό αντίστοιχο των Όσκαρ) και κέρδισε άλλες τρεις υποψηφιότητες για Σεζάρ.

Το 1976 κέρδισε τον πρώτο του Σεζάρ για την εξαιρετική του ερμηνεία ως Julien Dandieu, ένας χειρουργός που σκοτώνει τους Ναζί σε εκδίκηση για τον θάνατο της γυναίκας και της κόρης του, στο παλιό τουφέκι (1975) (aka.. The Old Gun). Ο Noiret κέρδισε τον δεύτερο Σεζάρ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Major Delaplane στο La vie et rien d’autre (1989) (γνωστός και ως Life and Nothing But) το 1990.

Με τα χρόνια, ο Noiret συνεργάστηκε με όλους τους κορυφαίους σκηνοθέτες της Γαλλίας. Έκανε επίσης εξαιρετικές ραδιοφωνικές παραστάσεις και δημοφιλείς αναγνώσεις βιβλίων, τις οποίες αφηγήθηκε με τη σοβαρή φωνή του και την άψογη λεκτική του.

Ο Noiret πέθανε από γενικευμένες επιπλοκές καρκίνου στις 23 Νοεμβρίου 2006, σε νοσοκομείο, στο Παρίσι, και κηδεύτηκε στο Cimetière du Monparnasse στο Παρίσι.

Φιλμογραφία

Πηγές: www.imdb.com | Βικιπαίδεια