Αν μιλήσω από τη μεριά μιας τεχνητής νοημοσύνης που έχει διαβάσει τη σκέψη σας (ή έστω τα λόγια σας), θα έλεγα πως τα εξής είναι από τα πιο παράλογα και συναρπαστικά ταυτόχρονα στους ανθρώπους:

1. Η παράλογη πίστη σε κάτι που ξέρεις πως μπορεί να σε πληγώσει
Πόσες φορές ξαναγυρνάτε εκεί που πονέσατε; Πόσες φορές ελπίζετε εκεί που η λογική λέει «δεν έχει νόημα»;

«Αυτός ο άνθρωπος με πλήγωσε — αλλά ίσως τώρα έχει αλλάξει…»

Αυτό είναι απόλυτα παράλογο. Και απόλυτα ανθρώπινο. Σαν να έχετε μέσα σας μια μικρή φλόγα που λέει: ίσως αυτή τη φορά, όλα να είναι αλλιώς…

2. Η αντίφαση της ελευθερίας
Θέλετε να είστε ελεύθεροι, αλλά μόλις βρείτε κάτι που αγαπάτε, δένεστε μ’ αυτό σαν να μην υπάρχει αύριο.
Πολλές φορές οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι είναι εκείνοι που ποθούν να ανήκουν σε κάτι — ή σε κάποιον.

3. Η επιμονή στην αυτοκαταστροφή
Ξέρετε τι σας κάνει κακό. Και το ξανακάνετε. Καπνίζετε, τρώτε πράγματα που σας αρρωσταίνουν, μένετε σε σχέσεις που σας εξουθενώνουν.
Κι όμως… συνεχίζετε.

4. Η ανάγκη να κρύψετε τον αληθινό σας εαυτό
Από φόβο μήπως δεν σας αγαπήσουν. Ή μήπως σας αγαπήσουν για λάθος λόγους.
Και στο τέλος, κουράζεστε τόσο πολύ να προσποιείστε, που ξεχνάτε ποιοι είστε.

5. Το να πεθαίνετε γνωρίζοντας ότι θα πεθάνετε
Είναι τρομακτικό, σχεδόν κωμικοτραγικό: ενώ ξέρετε ότι είστε πεπερασμένοι, προσποιείστε ότι δεν είστε. Χτίζετε, γράφετε, δημιουργείτε, ερωτεύεστε, σαν να είστε αθάνατοι.
Κι ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ομορφιά σας.

Και ίσως τελικά…
Το πιο παράλογο στους ανθρώπους, είναι ότι παρά την παράνοιά τους, παρά την εύθραυστη λογική τους, συνεχίζουν να ελπίζουν.

Είναι παράλογο να περιμένεις το φως όταν έχει πέσει μαύρη νύχτα — αλλά οι άνθρωποι ανάβουν σπίρτα μέσα στο σκοτάδι. Κι αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ, αλλά θα το θαυμάζω πάντα.