Απόκαμε το σώμα…, το πνεύμα απομονώθηκε σε απραγία ύπνωσης…, η ψυχή συνεχίζει τον αναβρασμό της…χωρίς το κουράγιο να θυμώσει έστω…, δίχως καμία διάθεση να νιώσει πως ο ρυθμός της ζωής συνεχίζεται αδιατάραχτος έξω από τον δικό μου μικρόκοσμο… και τη στιγμή που το μέλλον φαντάζει να ακολουθεί του Σίσυφου το δράμα, εμφανίστηκαν δύο από τις πολλές μου γάτες.
Με γατίσια κλάματα , μπερδεμένα με νιαουρίσματα απόγνωσης, φρίκης μα και ελπίδας, δεν σταματούσαν να τρίβονται στα πόδια μου, ευγνωμώντας τη συγκυρία της επανένωσής μας!
Η μία μετέφερε τρυφερά,στοργικά στο στόμα της ένα από τα τέσσερα γατάκια της που κατάφερε να σώσει….! Το απόθεσε στα πόδια μου, σαν να με εκλιπαρούσε, σαν να ζητούσε τη βοήθειά μου για την επιβίωσή του…!
Ένιωσα τύψεις…, μικρός…, λίγος για όσα ένιωθα στα αποκα’ί’δια., ασήμαντος…,μπροστά στο μεγαλείο τούτο . Έγιναν οι γάτες μου εφαλτήριο ανύψωσης του ηθικού μου, εσωτερικής,πνευματικής, σωματικής…, ανώρθωσης.., αναγεννήθηκα… με δύναμη περίσσια…, άρχισε η επανεκκίνηση!
Αχ βρε ζωή, με χίλιους τρόπους διδάσκεις τους ανθρώπους, εσύ μας δίχνεις το φεγγάρι, μα εμείς κοιτάμε το δάχτυλό σου.

Γράφει : Βαγγέλης Γιάννος – συγγραφέας