Ο Λίβανος αποχαιρετά έναν από τους πιο εμβληματικούς καλλιτέχνες του, τον Ζιάντ Ραχμπάνι, που πέθανε σε ηλικία 69 ετών, έπειτα από καρδιακή προσβολή, βυθίζοντας σε πένθος τον κόσμο της τέχνης και της μουσικής.

Γιος της θρυλικής Φαϊρούζ και του Άσι Ραχμπάνι, ο Ζιάντ δεν υπήρξε απλώς μουσικός. Ήταν συνθέτης, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, αλλά πάνω απ’ όλα ένας ανήσυχος πνευματικός άνθρωπος που έδωσε φωνή στις αντιφάσεις και τα τραύματα της λιβανέζικης κοινωνίας.

Τα έργα του –συχνά συνδυασμός μουσικής, πολιτικού σχολίου και λυρικής αφήγησης– μιλούσαν για τον πόνο του πολέμου, την ελπίδα μέσα στα ερείπια, την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Ο ήχος του: ένα μωσαϊκό από αραβικές μελωδίες, τζαζ, δυτικές συμφωνίες και ανατολίτικο πάθος.

Στο εμβληματικό του έργο Bennesbeh Labokra Chou («Και για το αύριο, τι;»), ο κουρασμένος πιανίστας, σύμβολο ενός λαού που αγωνίζεται να ανασάνει, ψιθυρίζει μια σπαρακτική ερώτηση: «Λένε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο… μα τι γίνεται με το σήμερα;»

Ο Ραχμπάνι υπήρξε καθρέφτης της κοινωνικής αλήθειας και της πολιτιστικής μνήμης του Λιβάνου. Με τα τραγούδια του, τις θεατρικές του σάτιρες και την αφοσίωσή του στην ελευθερία της έκφρασης, έγινε φωνή αντίστασης απέναντι στην αδικία και την καταπίεση.

Ο πρόεδρος του Λιβάνου, Ζοζέφ Αούν, χαρακτήρισε τον Ραχμπάνι «φωνή των καταπιεσμένων», ενώ ο πρωθυπουργός Ναουάφ Σαλάμ μίλησε για «μια φωνή ελευθερίας που εξέφρασε όσα πολλοί δεν τολμούσαν να πουν».

Η μουσική του Ζιάντ Ραχμπάνι δε θα σωπάσει. Θα συνεχίσει να ηχεί στους δρόμους της Βηρυτού, στις καρδιές όσων τον άκουσαν, στις ανάσες των ανθρώπων που τον ένιωσαν.