“Η μητέρα της ψυχικής ασθένειας είναι η ζωή που δεν ζήσαμε” – Ένας σύγχρονος αγώνας με ανεκπλήρωτες δυνατότητες

Τα λόγια του Χέρμαν Έσσε, «Η μητέρα της ψυχικής ασθένειας είναι η ζωή που δεν ζήσαμε», έχουν διαχρονική σοφία. Μας υπενθυμίζουν ότι μερικοί από τους βαθύτερους αγώνες μας δεν προέρχονται από αυτό που αντιμετωπίζουμε, αλλά από το χάσμα μεταξύ των ζωών που ονειρευόμαστε και των ζωών που ζούμε στην πραγματικότητα.
Σήμερα, αυτό το χάσμα είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την κοινωνική πίεση και τις ατελείωτες επιλογές, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται παγιδευμένοι σε ζωές που δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που πραγματικά είναι.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;

Η ζωή που δεν ζήσαμε: Γιατί πονάει τόσο πολύ
Στον σημερινό κόσμο, η «μη βιωμένη ζωή» εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους:

Εργασιακός συμβιβασμός: Παραμονή σε μια δουλειά για οικονομική ασφάλεια ενώ λαχταράτε μια διαφορετική επαγγελματική πορεία. Φβος, ανασφάλεια.
Άλλα ήθελα. . . : Παραίτηση από χόμπι, πράγματα που μας ευχαριστούν ή προσωπικούς στόχους.
Οι σχέσεις για τις οποίες συμβιβαζόμασταν: Παραμονή σε ανεκπλήρωτες, σχέσεις χωρίς ουσία για εμάς, σχέσεις τοξικές ή αποφυγή σύνδεσης με συντρόφους λόγω φόβου.
Το σύγχρονο τοπίο ενισχύει αυτόν τον πόνο:

Συγκρίσεις μέσων κοινωνικής δικτύωσης: Το να βλέπεις άλλους να επιδεικνύουν «τέλειες» ζωές μπορεί να εντείνει τα συναισθήματα ανεπάρκειας.
Πολιτισμική πίεση: Οι προσδοκίες για την επίτευξη ορισμένων ορόσημων – επιτυχία σταδιοδρομίας, γάμος, παιδιά – μπορούν να επισκιάσουν τις προσωπικές επιθυμίες.
Φόβος αλλαγής: Η άνεση της ρουτίνας, συχνά υπερτερεί . Δεν κάνουμε βήμα σε κάτι καινούργιο αφήνοντας τα όνειρα ανεκπλήρωτα.
Αυτή η απόκλιση μεταξύ του ποιοι είμαστε και του ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε δημιουργεί αυτό που αποκαλούμε υπαρξιακή ενοχή – μια βαθιά αίσθηση ότι δεν ανταποκρινόμαστε πλήρως στις δυνατότητές μας. Αν δεν επιλυθεί, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε άγχος, κατάθλιψη, ακόμη και σωματικά συμπτώματα όπως κόπωση ή χρόνιο στρες.

Παραδείγματα Πραγματικής Ζωής
Εξετάστε αυτά τα σύγχρονα σενάρια:

1. The Burned-Out Professional: Η Σάρα, 35 ετών, εργάζεται πολλές ώρες σε μια δουλειά που δεν της αρέσει, αλλά ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Κάθε μέρα, νιώθει όλο και πιο μακριά από τις δημιουργικές της φιλοδοξίες. Η αποσύνδεση την αφήνει εξουθενωμένη και αμφισβητεί τον σκοπό της.

2. The Overwhelmed Parent: Ο Ηλίας, 40 ετών, εγκατέλειψε την αγάπη του για τη μουσική για να επικεντρωθεί στις οικογενειακές ευθύνες. Ενώ αγαπά τα παιδιά του, νιώθει ένα αυξανόμενο κενό από την παραμέληση του πάθους του, που οδηγεί σε απογοήτευση και δυσαρέσκεια.

3. The Serial Overthinker: Η Μαρία, 28 ετών, φοβάται να αφήσει μια «κακή» σχέση. Ο φόβος της μοναξιάς την κρατά κολλημένη, αν και ξέρει ότι δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλει.

Αυτά τα παραδείγματα είναι πολύ συνηθισμένα, αλλά δεν χρειάζεται να μας καθορίζουν.

Διαβάστε ακόμη: Ανακαλύπτοντας ξανά τον Εαυτό μας και τους Άλλους

Πώς μπορούμε να ζήσουμε . . . αυθεντικά?
Το μήνυμα του Έσσε δεν είναι απλώς μια διαπίστωση – είναι μια έκκληση για δράση. Ακολουθούν βήματα για να αντιμετωπίσετε τον «πόνο» της «μη βιωμένης ζωής» και να προχωρήσετε προς την εκπλήρωση:

1. Επισκεφτείτε ξανά τα ξεχασμένα όνειρά σας

Ρωτήστε τον εαυτό σας: Τι με έκανε να νιώσω ζωντανός πριν μπουν εμπόδια στη ζωή μου;

Προγραμματίστε χρόνο για να επανασυνδεθείτε με ένα παλιό ΘΕΛΩ, έστω και για λίγο.
Για παράδειγμα, η Σάρα θα μπορούσε να αρχίσει να γράφει ημερολόγιο ή να ενταχθεί σε μια ομάδα γραφής για να αναζωπυρώσει τη δημιουργικότητά της χωρίς να εγκαταλείψει τη δουλειά της.
2. Θέστε όρια ενάντια στα «πρέπει»

Σταματήστε να ζείτε με αυτό που πρέπει να κάνετε και αρχίστε να σκέφτεστε τι θέλετε να κάνετε.

Αντικαταστήστε το “Θα πρέπει να μείνω σε αυτή τη δουλειά γιατί είναι ασφαλής”, με το “Τι μικρά βήματα μπορώ να κάνω για κάτι πιο ικανοποιητικό;”
Η Μαρία, για παράδειγμα, θα μπορούσε να εξερευνήσει τη θεραπεία για να ξεσκεπάσει τους φόβους της να εγκαταλείψει τη σχέση της.
3. Αγκαλιάστε τις μικρές, ουσιαστικές αλλαγές

Η αλλαγή δεν χρειάζεται να είναι δραστική. Μικροσκοπικές, συνεπείς ενέργειες μπορούν να αναδιαμορφώσουν τη ζωή σας με την πάροδο του χρόνου.

Ο Ηλίας θα μπορούσε να παίρνει την κιθάρα του μία φορά την εβδομάδα ή να είναι εθελοντής σε μια τοπική μουσική εκδήλωση για να επανασυνδεθεί με το πάθος του.
4. Μην ασχολείστε με τα κοινωνικά δίκτυα σε βάθος

Καταργήστε την παρακολούθηση λογαριασμών που ενεργοποιούν τη σύγκριση και εστιάστε σε αυτούς που εμπνέουν.

Διαμορφώστε τη ροή σας ώστε να αντικατοπτρίζει τις αξίες και τις φιλοδοξίες σας, όχι τις προσδοκίες της κοινωνίας.
5. Αναζητήστε υποστήριξη

Το να ζεις αυθεντικά συχνά απαιτεί καθοδήγηση. Η θεραπεία ή η καθοδήγηση μπορούν να σας βοηθήσουν να ξεμπερδέψετε τα εμπόδια που σας κρατούν πίσω και να ξεκαθαρίσουν την πορεία σας προς τα εμπρός.

Κρατήστε αυτό: Η ζωή σας περιμένει
Η «ζωή που δεν ζήσαμε» δεν χρειάζεται να παραμένει πηγή πόνου. Μπορεί να γίνει οδηγός, δείχνοντάς μας πού πρέπει να αναπτυχθούμε και τι πρέπει να διεκδικήσουμε ξανά.

Είσαι έτοιμος να σταματήσεις να κουβαλάς το βάρος της ζωής που δεν έζησες και να αρχίσεις να ζεις αυθεντικά;

Σύνταξη: Θεοδώρα Κακαϊτσα, Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια

Επιμέλεια: Teach n’ Treat