Μοιάζει με σιωπηλό παιδί η
μοναξιά …. χαμόγελα σε έναν καθρέφτη μου πετά…
δύο τριαντάφυλλα στα χέρια του κρατά, το όνειρο του καρτερεί για την χαρά.

Μοιάζει με σιωπηλό παιδί η μοναξιά παίζει θλιμμένη στο δέντρο της ζωής, ένα κλαδί τον βγάζει ψεύτη, δυστυχή
πέφτει στο πάτωμα το δάκρυ του
κυλά….
Υγρός ο πόνος σε έναν κόσμο που δεν βλέπει.

Μοιάζει με σιωπηλό παιδί η μοναξιά τα βράδια χάνεται σκεπάζεται με σκέψεις, τα συναισθήματά βουνό για να τα αντέξει.
Όλο το βίος του μες στην τσέπη το κρατά ..είναι η αγάπη που συθέμελα
βαστά…
ένα σπόρο ευτυχίας περιμένει
να φυτέψει στην ψυχή την πονεμένη.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος