Τέλος των φετινών διακοπών για τους περισσότερους. Σύντομη απόλαυση, ανανέωση, αλλά και για κάποιους από μας, διαφυγή κι ΑΠΟΔΡΑΣΗ. Απόδραση από μία πραγματικότητα και συχνά μια ζωή, που δεν γουστάρουμε.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές, βρίσκεσαι αντιμέτωπός με την πραγματικότητα που έχεις δημιουργήσει τους υπόλοιπους εντεκάμισι μήνες. Κι η πραγματικότητα στην οποία – θες δεν θες – έχεις να επιστρέψεις, δεν είναι άλλη από το ακριβές άθροισμα των επιλογών που έχεις ή δεν έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Είτε θέλεις να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου, είτε όχι, για τον εκάστοτε πρωθυπουργό, τον/την πρώην σου, τους γονείς σου (αλήθεια μέχρι πότε θα φταίνε οι γονείς; ) η πραγματικότητά σου είναι το ακριβές αποτέλεσμα των δικών σου επιλογών ή μη επιλογών.
Και το κακό ή μάλλον το καλό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι όλους μπορείς να τους παραμυθιάσεις, όχι όμως τον εαυτό σου.
Βαθιά μέσα σου ξέρεις πολύ καλά αν έχεις τη σχέση που θέλεις.
Ξέρεις πολύ καλά αν έχεις τα οικονομικά που θέλεις.
Ξέρεις αν έχεις την εργασία που θέλεις.
Ξέρεις αν έχεις την υγεία που θέλεις.
Ξέρεις πάρα πολύ καλά αν επιστρέφοντας από τις διακοπές, επιστρέφεις στον παράδεισο ή στην κόλαση.
Οι διακοπές από μόνες τους ποτέ δεν έλυσαν κανένα θέμα. Το μόνο που κάνουν κάθε φορά που επιστρέφεις στην πραγματικότητά σου, είναι να την μεγεθύνουν. Θετικά εάν είναι θετική. Αρνητικά εάν είναι αρνητική.
Εάν αυτό που ζεις άμα τη επιστροφή δεν είναι με τίποτα αυτό που θέλεις, υπάρχει μόνο μία αφετηρία. Να αναλάβεις την ευθύνη για τη ζωή που ζεις ή δεν ζεις. Να χωνέψεις βαθιά μέσα σου ότι η ζωή σου θα αλλάξει μόνο όταν εσύ αλλάξεις. Αλλάζω, σημαίνει δουλεύω με τον εαυτό μου, αλλάζω σημαίνει κάνω καλύτερες επιλογές, αλλάζω σημαίνει ότι όταν κάτι δεν μπορώ να το αλλάξω είτε το αποδέχομαι ότι το αφήνω πίσω. Η ζωή μου θα γίνει κάτι περισσότερο μόνο όταν εγώ γίνω κάτι περισσότερο. Η ζωή μου θα γίνει καλύτερη μόνο όταν εγώ γίνω καλύτερος.
Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας δεν ζουν τη ζωή που θέλουν και συχνά αξίζουν. Αφενός γιατί δεν έχουν αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή τους – είναι πολύ βολικό να φταίνε «οι άλλοι». Αφετέρου γιατί δεν έχουν κάτσει να δουλέψουν συστηματικά με το μέσα τους. (αν για το μέσα μας νοιαζόμασταν 1/10 από το πόσο νοιαζόμαστε για το έξω μας, θα ζούσαμε σε άλλο κόσμο)
Και κάτι τελευταίο. Οι μέρες γίνονται εβδομάδες κι οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια και τα χρόνια δεκαετίες. Στο Δ1 έγραφα ότι «Ο ορισμός της κόλασης: Την τελευταία μέρα μου στην γη αυτός που είμαι να γνωρίσει αυτόν που θα μπορούσα να είχα γίνει».
Ξεκίνα σήμερα.
Είναι ΚΟΛΑΣΗ να ζεις 11,5 μήνες τον χρόνο αναμένοντας τις 15 μέρες των διακοπών. Απλά την έχουμε συνηθίσει κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα.

γράφει:ο Στέφανος Ξενάκης