Η θέα απ’ το παράθυρό μου
Ξυπνά η πολιτεία
Νωχελικά τα χέρια της ανοίγει
Χτενίζει τα μαλλιά της
Ασπρογάλαζα σύννεφα
Τα σπίτια της κατρακυλούν απ΄το βουνό
Τα σπίτια της είναι οι φωνές των δέντρων
Ποταμοί που μοχθούν να υπάρξουν
Τίποτα δεν χαρίζεται
Κάθε μέρα συστήνομαι ξανά στον κόσμο
Καλημερίζω τα καστανοπράσινα φρύδια του
Βουνά μοναχικά
Πράσινα ερωτηματικά
Ένα σπίτι μόνο προσεύχεται
Ένα σμήνος πουλιά ξεκινά το ταξίδι του
Από κρυφή ρωγμή χύνεται κίτρινο αργά στην πολιτεία
Φωνές ακούω
Κομπρεσέρ
Κάτι επιδιορθώνουνε στο δρόμο
Νερά
Κάποιοι ξεπλένουνε τη νύχτα από το πρόσωπό τους
Φορούν την αντοχή τους
Καφέ ετοιμάζουν
Ω! Πολιτεία..
Ακούω τη φωνή του ποιητή
πίσω απ΄τα σύννεφα
Ω! πολιτεία.. ακούω
Και ξέρω
Τώρα πια το γνωρίζω
Πως τίποτα δεν χάνεται…

Μαρία Λεμεσού