Ψηλά υπάρχει η κορυφή
ο αέρας εκεί είναι ξερός
σαν πάμφωτη αιώρα.
Εκεί είναι τα παιδικά ικριώματα του κόσμου
μια κουρτίνα άυλη
που τη φυσάει ο άνεμος του νότου.
Στην ταινία αυτή είμαι ο κομπάρσος
αυτός που φεύγει πάντα
πριν από τα διαλείμματα.
Με προσπερνούν οι νέοι ορειβάτες
με την κορυφή καρφωμένη
βαθιά μες στο κρανίο
Η βροχή βυθίζεται
στα άδεια μάτια μου
κι αν επιμένω να σου λέω
«Δόξα σοι Κύριε»
είναι γιατί εγώ δεν θέλω να κατακτήσω τίποτε
ούτε τα σκοτάδια αυτή της πόλης,
ούτε την άυλη κουρτίνα
και κυρίως ούτε αυτή την κορυφή.
Μ’ αρέσει να χάνομαι στα μονοπάτια
να ακούω το τραγούδι της σκιας
να βρίσκω παντού την καρδιά του κήπου.
εκείνο το “εν αρχή” το αιώνιο
αυτό που ξεκινά καθημερινά
το μη ορατό
ζεϊμπέκικο
του κόσμου.

Νίκος Βαραλής