Ασάλευτη η νύχτα,
κι εγώ κουρνιάζω σε μια γωνιά
της κάμαρας μου,
την σιωπηλή σαν άβατο ναού.
Τόσο οικεία, άδεια και κρύα
γεμάτη από ρεύματα θλιβερών ανέμων.
Νιώθω τη σιωπή να πέφτει γύρω μου
να με κυκλώνει μέσα από κάθε ρωγμή.
Την γνωρίζω καλά αυτή τη σιωπή,
την έχω συναντήσει κι άλλες φορές.
Άυλη σαν καπνός και συμπαγής σαν πέτρα!
Την ακόνιζα καιρό τώρα πάνω στην άκρη της ψυχής μου, περιμένοντας κάθε φορά κάτι να συμβεί.
Παγιδευμένη ανάμεσα σε κοφτερά θραύσματα από μνήμες,
ανοίγω το παραθύρι να πάρω ανάσα.
Τα αστέρια κρέμονται σαν καντηλάκια
στον σκοτεινό ουρανό,
μα εγώ τη βροχή περιμένω με λαχτάρα τρελή,
δυο σταγονίτσες να χορεύουν σφιχταγκαλιασμένες αρμονικά
κι ας βρέθηκαν τυχαία μαζί,
μήνυμα να μου φέρουν πως άξιζε όλη αυτή η αναμονή…
Παράξενη κι ατελείωτη η βραδιά,
ένα εκατομμύριο αστέρια αλλά καθόλου φεγγάρι και γω να πνίγομαι μέσα σε ξοδεμένες λέξεις.
Ανάσα θέλω να πάρω βαθιά
και μετά ας πνιγώ μες στη νυχτιά αυτή της προσμονής…

Ayuba