Σηκώθηκα πολύ νωρίς.
Και βγήκα στο μπαλκόνι.
Η γειτονιά κοιμότανε.
Κι εγώ καθόμουν μόνη.

Μπροστά μου η Αττική οδός.
Στην κίνηση πυγμένη.
Μένω σε κόμβο βλέπετε.
Κι είμαι συνεπαρμένη.

Απέναντι απ’ το σπίτι μου.
Μουριές έχει ένα πάρκο.
Και οι φωνές απ’ τα πουλιά.
Στης γειτονιάς το πάλκο.

Είναι η ψυχολογία μου.
Στο φουλ χαλαρωμένη.
Τα όριά μου ξεπερνώ.
Και είμαι ευτυχισμένη.

Τον κόσμο τον εφτιάχνουνε.
Λένε οι ερωτευμένοι.
Και οι τρελοί οι ποιητές.
Στην τέχνη τους δωσμένοι.

Ποιήτρια δεν λέγομαι.
Η τέχνη μου είναι άλλη.
Τις λύπες μου να πολεμώ.
Στου γέλιου την αγκάλη.

Να βρίσκω λύσεις που βοηθούν.
Προβλήματα να λύνω.
Μ’ έναν γλυκό ελληνικό.
Τον πόνο για να σβήνω.

Κι ύστερα μία αγκαλιά.
Κομμάτια που ενώνει.
Η τέχνη του να αγαπάς.
Ποτέ της δεν τελειώνει.

Γ.Κ.
ΚΑΛΥΨΏ.