Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι…πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια»

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες δεν ήταν απλώς ένας αρχιτέκτονας ιδεών που προκαλούσε την σκέψη. Έγραφε ιστορίες, ναι, αλλά οι ιστορίες ήταν καθρέφτες που αντανακλούσαν άλλους καθρέφτες, μια παιδική χαρά για τη διάνοια.
Ο Μπόρχες έπαιζε με τον χρόνο, την ταυτότητα και το άπειρο. Μπορούσε να ξετυλίξει το σύμπαν σε μια παραγραφο και να σε αφήσει να αναρωτηθείς για την ίδια δομή της πραγματικότητας στο τέλος μιας πρότασης.

Διαβάζοντας τον Μπόρχες νιώθεις σαν να μπαίνεις σε μια αίθουσα με πολλές πόρτες. Αν ανοίξεις μια, μπορεί να βρεις μια συζήτησή για τα όρια της γλώσσας αν ανοίξεις μια άλλη , ξαφνικά παγιδεύεσαι σε μια βιβλιοθήκη που περιέχει κάθε βιβλίο που γράφτηκε ποτέ, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που αφορά τη δική σου ζωή. Βρίσκει τις πιο κοσμικές ιδέες στα πιο μικρά πράγματα και απολαμβάνει τα παράδοξα της ύπαρξης. Ποιος άλλος θα μπορούσε να μετατρέψει μια αστυνομική ιστορία σε διαλογισμό για την ελεύθερη βούληση ; Καθώς καταδύεστε στα αποφθέγματά του, να θυμάστε: ο Μπόρχες δεν δίνει ποτέ απαντήσεις. Προσκαλεί σε ερωτήσεις.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες – «Μαθαίνεις»

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις.