Αίσθηση πνιγμού,
πάλη για οξυγόνο …
Εις την υγρή ροή του χρόνου,
πνίγει και πικραίνει η απομόνωση…
Μόνη συντροφιά η σιωπή…
Χρόνια πολλά χωρίς σχέση,
χαρίζει η μοναξιά …
Όμως καθώς κανείς γερνά,
δε νιώθει μοναξιά.
περνά, στην αντίπερα όχθη …
Εκεί χτίζει ένα κάστρο, πέτρα – πέτρα,..
Δάκρυ – δάκρυ …
Πενθεί …
Τα δάκρυά του όμως,
ποτίζουν νέα άνθη,
που κοσμούν τη μοναξιά,
και τη μεταβάλλουν σε μοναχικότητα…
Ισορροπεί..,
Είναι μακρύ και δύσκολο το ταξίδι,
από το πριν στο μετά
της άλλης πλευράς…
Αλλά εκεί βρίσκει κανείς,
μια νέα πολύτιμη φίλη,
πιστή, αγαπημένη, μοναχική,
μοναδική …
Την άγνωστη, όμορφη πλευρά,
του εαυτού του!
Και, αρχίζει πάλι να ζει,
Χωρίς την ανάγκη επιβεβαίωσης…
Μένει μόνος αλλά δεν νιώθει μοναξιά,
εκτός απ’ αυτήν μέσα στο πλήθος!

Aλέξανδρος Μαρινάκης