Δεν έχω όμορφους ανθούς
ξερό σχεδόν, χωρίς καρπούς
μου ρίχνουν πέτρες τα παιδιά
συχνά κρυφά, όταν νυχτώσει
κάποτε μου έβαλαν φωτιά
μα έριξε βροχή ο θεός
παράξενο, είναι σπλαχνικός;
να με γλυτώσει.
Και ένα βράδυ σκοτεινό
βράδυ θολό, βράδυ πικρό
που ήθελα τζάκι να με σώσει
ή έστω μια παλιά φουφού
την ύπαρξη μου να εξοντώσει
ήρθε κοντά μου μια σκιά
ούτε καλή , ούτε κακιά
απόγνωση ήταν,
ίδια με του σκοταδιού
πριν ξημερώσει.
Σου έχω νερό του πηγαδιού
τριάντα αργύρια στο χώμα
έχω το τελευταίο φιλί
απ’ του χιτώνα του την ούγια
άσε με εδώ να κοιμηθώ
με λεν Ιούδα.
Είμαι ένα δέντρο σιωπηλό
ούτε κακό ούτε καλό
πράσινη μπόρα
είμαι του Ιούδα η προσευχή
την ύστατη ώρα.

Μαρία Λεμεσού