Αν και αυτές τις μέρες θα βρεθώ στο Λονδίνο για την προβολή του ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥ ΕΚΦΩΝΗΤΗ και θα δω από κοντά το αυθεντικό -και δυστυχώς κλεμμένο -ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνα , δεν θα μπορέσω να πάρω την χαρά να χαθώ στην αγκαλιά των σπασμένων αγαλμάτων όπως μπορώ να το κάνω στην Αθήνα.

Πάντα με δικαιώνει η Αθήνα σαν πόλη που μπορείς να βρεθείς στην αγκαλιά της αιωνιότητας καθώς τα τρένα περνούν και το πλήθος πηγαινοέρχετε αδιάφορο. Στον αρχαίο βυθό της πόλης λοιπόν , στην στάση μετρό Ακρόπολης όπου δεσπόζουν τα αντίγραφα από τα αγάλματα του ανατολικού αετώματος του Παρθενώνα και πρωταγωνιστούν στην νέα μου κινηματογραφική ταινία ο «ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ».

Υπάρχουν βραδιές που κατεβαίνω στην στάση του μετρό λίγο πριν κλείσει και ξαπλώνω στο αέτωμα. Γίνομαι κομμάτι του και απόσπασμα του. Και κλείνω τα μάτια. Και ονειρεύομαι αυτούς που γράψανε το σενάριο της δράσης των αγαλμάτων πριν τα σκαλίσουνε. Που συμφώνησαν στο τι θα συμβεί εντός του τριγώνου του αετώματος. Πως να φανταστούν ότι γράφανε σκηνές για την νέα μου ταινία;

Και μετά σαν να ακούω την σμίλη του Φειδία που αφερεί το μάρμαρο για να αποκαλυφθούν οι μορφές.

Θα ακολουθήσει το απαλό βάψιμο απο τους περίφημους και αδικημένους απο τον χρόνο ζωγράφους. Θα περάσουν οι αιώνες απο πάνω τους για να κλέψουν το χρώμα. Βροχές και οι άνεμοι που τα αποχρωματίσανε.

Και μετά σαν να έρχεται ένας βόμβος απο τις καταστροφές των πυρπολήσεων των βαρβάρων. Σαν ανατριχίλα καταγεγραμμένη στο νευρικό σύστημα των ακέφαλων γυναικείων μορφών.
Και τα τραυματισμένα αγάλματα διακριτικά να μου ψιθυρίζουν την αλλαγή των θρησκειών, όπου τους αφαίρεσαν τις θεϊκές ιδιότητες.Όπου όμως έμειναν στην θέση τους , τιμώμενα απο τον θαυμασμό των αλλόθρησκων για πάνω απο χίλια χρόνια, υπομένοντας την κανόνια του Μοροζίνη και τον μεγαλύτερο τρόμο που δοκίμασε η μαρμάρινη ψυχή τους.

Κάπου εκεί θα ακουστούν τα ανατριχιαστικά πριόνια του κατσαπλιά λόρδου και θα διεκπεραιωθεί η απαγωγή σε γαίες αχαρτογράφητες για την εποχή του αετώματος.
Άραγε τα αγάλματα τι να σκέφτονται για εμένα ; Ίσως να τα παραξενεύω αφού είμαι ο μόνος , ίσως, μέσα στους αιώνες που ξεκουράζεται και ξαναβρίσκει τον εαυτό τους ξαπλωμένος ανάμεσα τους. Γίνομαι και εγώ για λίγο μέρος του αφηγήματος τους.

Σκηνοθετώντας λοιπόν το ανατολικό αέτωμα στην στάση του μετρό στην Ακρόπολη. Αν και απόλυτα ακίνητα μέσα στους αιώνες , με την αυθεντική τους υπόσταση να βρίσκετε στην Γηραιά Αλβιώνα,λες και τα αγάλματα ακούνε σαν αφωσιωμένοι ηθοποιοί τις σκηνοθετικές μου οδηγίες. Λες και χορεύουν ανεπαισθήτος για την κάμερα μου. Και γίνουνται ανάλαφρα μ’ ένα ανθρώπινο επιπόλαιο βάρος.

Με τα συντετριμένα μέλη τους, με την αλλοτινή μορφή τους, περιπλανιούνταν μετά τα μεσάνυχτα στην έρημη αποβάθρα του μετρό.

Ρένος Χαραλαμπίδης