Έχω δει τους ήρεμους λόφους με τα μάτια μου.
Είδα τα οστά τα γυμνά από αλήθεια
είδα τον ουρανό να επιβλέπει
και την πάχνη μες στα κίτρινα φύλλα
σαν αποχαιρετισμός στις λεύκες του απογεύματος.
Είδα τους μεγάλους φράκτες από πυράκανθο
αυτόν που ανθίζει μες στις λέξεις που μεγαλώσαμε
είδα τα ξυσμένα γόνατα και τις λευκές κουρτίνες
αυτά που χτίζουνε στα σκοτεινά ένα παρελθόν από
σάρκα μαζί και μνήμη.
Έχω περάσει από την κοιλάδα των οστών και είδα
τα πλοία ξέρα, τα πεθαμένα,
τα ωραία πλοία του απογεύματος
που σφυρίζουν διαρκώς στα όνειρα μας.

Νίκος Βαραλής