Ένα καιρό έγραφα με αυστηρό μέτρο και ομοιοκαταληξίες,
οι λέξεις μένανε καρφωμένες στο χαρτι –
έγραφα για τους Μαγγελάνους των μαχαλάδων
(ανακαλύπταμε καινούργιους εχθρούς για πετροπόλεμο)
σπάνιες ομοηχίες, το «ακριβών μας ενυπνίων» ταίριαζε
με το «ωραίος Ενδυμίων», λόγος ακριβός για το βασιλιά
που κοιμάται αιώνια στην αγκαλιά της Εκάτης.
Τα έχω χάσει
όλα αυτά τα ποιήματα.
Μόνον ένα τετράστιχο θυμάμαι
μια εξομολόγηση για κάποιον ερωτικό χωρισμό μου
-κουταμάρες- πριν μάθω
τι είναι ο πραγματικός χωρισμός – μια εξομολόγηση στον άνθρωπο
που πυροβολούσε ταχύτερα απ’ τον ίσκιο του.
Τον παρηγορητή μου.
Πιστεύω ότι θα βρω το Λούκυ – δίχως άλλο
θα τον κεράσω κόκα κόλα και τσιγάρο.
Πριν στο «γιατι» φτάσω με κείνη να χωρίσουμε,
ήρεμα και απλά θα μου μιλήσει: «Ας καπνίσουμε».

Γιάννης Τσίγκρας