«Το συνηθισμένο κατοχικό μας παιγνίδι ήταν ν’ ακούμε, πίσω απ’ το φράχτη,
την Πατράκαινα» μου ’λεγε η μητέρα, «έστρωνε το τραπέζι
κάτω απ’ την κερασιά, μ’ ένα κομμάτι μπομπότα και δυο καρέκλες:
-Φάε Δημητράκη το κρέας, έλεγε, είναι κατσίκι, το ’σφαξε
μπροστά μου ο Βλαχούτσος. Κι ύστερα έκανε μπάσα τη φωνή, -Χόρτασα,
γυναίκα (απαντούσε ως Δημητράκης η ίδια), ας μείνουμε λίγο ακόμη,
είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου, γεμάτα πυγολαμπίδες.
Κι εμείς, πίσω απ’ το φράχτη, γελούσαμε σιγά, μη μας ακούσει, γελούσαμε,
ο Δημητράκης ήταν θαμμένος στη ρίζα της κερασιάς, κομμένος στα δύο
από οβίδα».

Γιάννης Τσίγκρας