Με πορεία που ξεπερνά τις τέσσερις δεκαετίες, το σχήμα Χάνομαι γιατί Ρεμβάζω παραμένει μια σταθερή αξία στην ελληνική μουσική σκηνή, δημιουργώντας έργα γεμάτα ποίηση, ευαισθησία και μοναδική αισθητική. Το νέο τους βιβλίο-CD, Πυξιδοθήκη, δεν είναι απλώς μια συλλογή τραγουδιών, αλλά ένα ταξίδι σε κόσμους γεμάτους εικόνες, ήχους και συναισθήματα.

Σε αυτή τη συνέντευξη, ο Χάρης Γ. Καβαλλιεράτος μάς μιλά για τη σημασία της Πυξιδοθήκης, τη συνεργασία τους με τον στιχουργό Βασίλη Νικολαΐδη, τις δημιουργικές αναζητήσεις που διαμόρφωσαν την πορεία τους, αλλά και τη φιλοσοφία που διέπει το σχήμα όλα αυτά τα χρόνια.

Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο όπου η τέχνη συναντά τη ζωή με τον πιο αυθεντικό τρόπο!

Πολλά από τα τραγούδια της Πυξιδοθήκης είχαν χαθεί σε παλαιότερες, δυσεύρετες εκδόσεις. Τι σας ώθησε να τα “ανασύρετε” και να τα επαναφέρετε στο προσκήνιο;

H αίσθηση της Ενιαίας Οντότητας.|. Μέσα απ΄ τα κείμενα του Βασίλη Νικολαΐδη συμβαίνει να συνδιαλέγομαι με τα πράγματα, από ηλιοστάσιο σε ηλιοστάσιο…Κάθε φορά βρίσκω να παίζονται καινούρια επεισόδια στις σελίδες του.Οι ερμηνείες ανανεώνονται ασταμάτητα, άλλες φορές σηκώνω τα μανίκια να φτιάξω ξύλινα παιγνίδια εκεί που ξεφυλλίζω τα κείμενα του, κι άλλοτε πάλι απαντώ κορίτσια στις στροφές του, με αγγελικό βλέμμα, αγνοώντας κάθε σύμβαση τραγουδώντας, στις τσουτσουμίδες πλάϊ των δρόμων, στα αίθρια των Κυριακών και θέλω οπωσδήποτε αυτό να το μοιραστώ με άλλους… !

Οι στίχοι του Βασίλη Νικολαΐδη είναι έντονα ποιητικοί. Υπήρξε κάποιο σημείο στη συνεργασία σας που αισθανθήκατε ότι η μουσική “υποκλίθηκε” στον λόγο;

Θα έλεγα δεν πρόκειται για σημείο…Συλλήβδην η ποιητική του Βασίλη Νικολαΐδη αξιώνει την ‘’ρεβεράντζα‘’, την υπόκλιση όπως λέτε. Από αυτήν την αρχή γίνεται η δική μας εκκίνηση. Θα έκανα λόγο μάλιστα για ένα υποσυνείδητο αίσθημα συγχορδίας που διατρέχει τα κείμενα του, το οποίο δεν χαλαρώνει σε κανένα σημείο της αφήγησης, ώσπου, περιδιαβάζοντας στις σελίδες του, πέφτεις πάνω σε κείνον τον ‘’Πρόξιμο‘’ των κειμένων, αυτόν που βαστάει τους ρυθμούς, που αναγγέλλει τους χρόνους, που αισθάνεται θαλπωρή στα ψηλά ενδιαιτήματα – καμπαναριά – και από εκεί πάνω θωρώντας μας ‘’Τι ελεύθερος που φαίνεται ο κόσμος..!΄΄ μονολογεί…

Συχνά περιγράφετε τη μουσική σας σαν έναν ζωντανό οργανισμό που αναπτύσσεται μέσα από τη φροντίδα και την αγάπη. Αν υποθέσουμε ότι κάθε τραγούδι χρειάζεται «φως», δηλαδή έμπνευση, «χώμα», δηλαδή γερά θεμέλια στη σύνθεση και στο στίχο, και «νερό», δηλαδή τη σωστή ερμηνεία, ποιο από αυτά πιστεύετε ότι είναι το πιο καθοριστικό για να ανθίσει ένα μουσικό έργο;

Είναι εξίσου καθοριστικά, όλα όσα οργανικά απαριθμείτε, για την δημιουργία. Διαμορφώνουν αυτό που ορίζεται ως εξιδανικευτική ορμή του τραγουδιού.

Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε πίσω στον χρόνο, ποιο σημείο της 40χρονης πορείας σας θα θέλατε να ξαναζήσετε και γιατί;

Το χρονικό σημείο που διαμορφώνονταν αγάλι – αγάλι η παραστατική μας γλώσσα! Τότε που πρωτοδίναμε ερμηνείες σε ήχους, λέξεις, φόρμες, νεύματα… Ξέρετε τι το προκαλούσε κυρίως αυτό; Η χαρά του συναπαντήματος, αυτή διέλυε τις αναστολές, τους φόβους: Ο Γιώργος Φιλιππάκης, ο Αργύρης Αμίτσης, η Barbara Sauter, ο Γιάννης Κερκύρας, ο Μιχάλης Μουστάκης σαν να ήταν από πάντα όλοι τους εκεί… Φλάουτο, κόρνο, βιολί, μαντολίνο, τρομπόνι, φλογέρες, κιθάρες, κρουστά, πιάνο, ακορντεόν, μια πανδαισία ήχων, αναζητώντας ρόλους. Και πόσος ελεύθερος χρόνος χρειάστηκε να δοθεί στο ήσυχο δωμάτιο της Αγίου Αλεξάνδρου 69, στο Π. Φάληρο, με τους στραγαλατζήδες, το καλτσάδικο της κυρίας Νόρας, για να κρυπτογραφηθεί ποτέ ο κόσμος μέσα εκεί σε χρώματα, λέξεις, ήχους…

Ο τίτλος Πυξιδοθήκη φέρνει εικόνες προσανατολισμού και ταξιδιού. Υπάρχει κάποια στιγμή στην καλλιτεχνική σας διαδρομή που νιώσατε “εκτός πορείας”;

Πολλές φορές νιώθω να βρίσκομαι ‘’εκτός πορείας’’…Ιδιαίτερα όταν ξαναγυρίζω στις αναμνήσεις των παλαιών σπιτιών, όπου κάποτε είχαμε κατοικήσει, που μας οδηγούσαν στη χώρα της αμετακίνητης παιδικής ηλικίας… Αείμνηστες κυρούλες με αρχαιοελληνικά ονόματα μπροστά σε κεφαλλονίτικες εστίες, μας χάριζαν ιστορίες παλιές..! Αναρωτιέμαι αν παίζουν μουσική σήμερα τα νεόκτιστα και τι είδους μουσική να είναι αυτή.. Στους ήχους της θα μπορούσε άραγε να ΄ρθει να κουλουριαστεί στα πόδια μας το κερυνίτικο ελαφάκι;

Σε μια εποχή όπου η μουσική κατανάλωση γίνεται κυρίως ψηφιακά, πώς βλέπετε τη θέση ενός βιβλίου-CD; Πιστεύετε ότι είναι μια μορφή “αντίστασης” στις τάσεις της εποχής;

Δεν γνωρίζω πόσο θα μπορούσε να είναι σήμερα μια μορφή αντίστασης οι χάρτινες σελίδες ενός βιβλίου, πλην βρίσκω ακόμα ότι φυλάσσονται υποθέσεις μέσα στα φύλλα του: Σκιαγραφώντας μνημονικούς τόπους, ζωγραφίζοντας γωνιές της καλύβας μου, δοκιμαζoντας μεθόδους απομνημόνευσης με εικόνες……

Έχετε δημιουργήσει έναν πλούσιο μουσικό “κήπο”. Υπάρχουν νέοι “σπόροι” που ετοιμάζετε να φυτέψετε για τα επόμενα χρόνια;

Ευχαριστώ που εξωραϊζετε το περιβολάκι μας, να πίνουμε κάνα φασκόμηλο είναι η έγνοια μας, ν΄ακούγονται ελεύθερα οι αρμονίες του Διακόσμου γύρω μας, μα και να μην αποπλανηθούμε στο δρόμο της εύκολης μουσικής…Η γαζία και οι ελαίανδροι μας γλυτώνουν από θυμούς και μελαγχολία…Οι νέοι σπόροι νομοτελειακά θα κάνουν κι αυτοί την εμφάνιση τους όταν και όπου βρουν το κατάλληλο έδαφος.

Το όνομα του σχήματος γεννήθηκε από έναν στίχο. Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν νέο στίχο που σας εκφράζει σήμερα, ποιος θα ήταν αυτός;

Δεν ξέρω αν θα τον επέλεγα για επωνυμία μουσικής ομάδας πλην μου ήρθε τώρα στο νου και το καταγράφω :
‘’ ..Ποτέ δεν ήσουν ατμομηχανή, ηλιοτρόπιο ήσουν,,,,’’ Αλεν Γκίνσμπεργκ

Θερμά Ευχαριστώ
Χάρης Γ. Καβαλλιεράτος