Υπήρξαν εποχές που έβλεπες στον καθρέφτη
το πρόσωπό σου,
έλεγες τότε «αυτός», κι έδειχνες, σαν τον καταδότη.
Δεν εννοούσες «τι σπουδαίος που είμαι…», απλώς συμφωνούσες
κάπου,
σ’ εκείνους τους μυστικούς διαλόγους
-να ήσαν τύποι προσευχής;-
πως το ζητούμενον ευρέθη.
Σήμερα, στην καλύτερη, του «τιποτε», περίπτωση,
στη θέση του ειδώλου,
ανθίζει ένα γαρύφαλλο κυρτό, καψαλισμένο
στον περίγυρο. Σηκώνεις το χέρι, ονομάζεις με
την ίδια λέξη.
Και το χειρότερο:
Έχεις και πάλι δίκιο.

Γιάννης Τσίγκρας