Νταλάρας-Παπακωνσταντίνου review: Αξέχαστα τραγούδια σε μια βραδιά που ένωσε γενιές

Οι Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Η συναυλία τους έχει τίτλο «Αν σωθούν τα τραγούδια», αλλά τόσο εκείνοι όσο και το κοινό απέδειξαν στο Κατράκειο ότι ξέρουν και να τα διαφυλάττουν και να τα τιμούν.

Και οι δύο, Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου, έχουν κλείσει τα 75 τους χρόνια. Ο ένας είναι ευθυτενής και στιβαρός. Υπήρξε πειθαρχημένος και συνεπής, ένα σύμβολο αυτοελέγχου, κρατώντας τη φωνή του ατόφια και άφθαρτη μέσα στα χρόνια. Ο άλλος είναι ροκ με όλη τη σημασία της λέξης· μοιάζει να μην ξέρει τι θα πει ρουτίνα, δεν μπορείς να τον φανταστείς να κάνει αφωνία ή να αποφεύγει τις καταχρήσεις.

Και οι δύο ταλαιπωρήθηκαν από την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στο Κατράκειο την περασμένη Παρασκευή, κανείς τους δεν «μάσησε» ωστόσο και κατέληξαν να ερμηνεύουν διαχρονικές επιτυχίες και αξέχαστα κομμάτια επί τρεις ώρες στο κοινό που τους τίμησε με την παρουσία του.

Παπακωνσταντίνου-Νταλάρας: αυτό το σπάνιο που τους δένει
Ο Γιώργος Νταλάρας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχουν φυσικά γράψει ο καθένας τη δική του ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, και οι κοινές τους εμφανίσεις στο θέατρο «Αττικόν» το 1991 αποτέλεσαν σταθμό στην πορεία τους. Εξού και προκλήθηκε τέτοιος πανικός όταν ανακοινώθηκε το reunion τους τον περασμένο χειμώνα στο VOX.

Για εμάς τους 40+ που είχαμε λιώσει τη ζωντανή ηχογράφηση (το δεύτερο cd της οποίας ξεκινούσε με το τραγούδι «Στο ίδιο έργο θεατές»), η συγκίνηση γι’ αυτό το σμίξιμο ήταν μεγάλη. Μεγάλη είναι και η αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλον, υπάρχει ένα ανεπιτήδευτο νοιάξιμο και κάτι απαλό, μια σχέση στοργής, που τους δένει.

Από το «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε» στο «Πεπρωμένο»
Κάτι που φάνηκε όμως στη Νίκαια είναι ότι τα ακροατήριά τους όταν μαζεύεται πολύ κόσμος δεν ταυτίζονται -όχι απόλυτα τουλάχιστον. Όσοι θεατές βροντοφώναζαν «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε» (και οι περισσότεροι ήταν εντυπωσιακά νεαρής ηλικίας), δεν συμμετείχαν το ίδιο ενεργά στην όλη φάση όταν στη σκηνή βρισκόταν μόνος του ο Νταλάρας, ο οποίος είχε – εννοείται – τους δικούς του φανατικούς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν στη διάρκεια του live αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές μαζικού singalong — «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν», «Πεπρωμένο», «Φοβάμαι», «Που ‘ναι τα Χρόνια», «Σ’ ακολουθώ», «Παραπονεμένα Λόγια» — που ένωσαν το κοινό.

Τι ωραία που ήταν όταν άρχισε ξαφνικά να φυσάει την ώρα που έλεγαν μαζί το «Μια θάλασσα μικρή» — σχεδόν κινηματογραφική έγινε η ατμόσφαιρα. Στο τέλος αυτές οι φωνές που συντροφεύουν τη ζωή μας εδώ και δεκαετίες το είχαν κάνει το θαύμα τους.

Υπήρχε σαφές κόνσεπτ στην παράσταση, έτσι άλλωστε γεννήθηκε και ο τίτλος της «Αν σωθούν τα τραγούδια», με κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου, ο οποίος ανταποκρίθηκε με άνεση και επάρκεια στις απαιτήσεις του ρόλου του αφηγητή και χάρισε και μερικές απαραίτητες χιουμοριστικές πινελιές στη βραδιά. Πολύ ωραία και τα σκίτσα του Σπύρου Δερβενιώτη που έντυσαν το θέαμα.

Γυναίκες στο κοινό, όχι στη σκήνη
Στη σκηνή ωστόσο βλέπαμε μόνο άρρενες τραγουδιστές και μουσικούς — βασικά όλοι οι βασικοί συντελεστές ήταν άνδρες, με μοναδική εξαίρεση τη Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και στο τραγούδι. Το τονίζω αυτό όχι γιατί θεωρώ την ποσόστωση λύση αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι μερικές φορές οι καλλιτεχνικές παρέες που αποτελούνται αποκλειστικά από μέλη γένους αρσενικού τα οποία ανήκουν μάλιστα σε παλαιότερες γενιές ξεχνάνε ενίοτε ότι οι εποχές έχουν αλλάξει.

Ο Ιωάννου ανέφερε κάπου ότι «για εμάς τα αγοράκια, κάποια τραγούδια είναι σαν τα κορίτσια που τελικά δεν έμειναν στη ζωή μας που συναντήθηκαν τα βλέμματα μας για λίγο αλλά μετά τα είδαμε με άλλους» (δεν παραθέτω ακριβώς τα λόγια του). Θα ήθελα από ανθρώπους που διαθέτουν αποδεδειγμένα ευαισθησίες να μη διαιωνίζουν εν έχει 2025 το στερεότυπο του άνδρα που θα μείνει για πάντα «αγοράκι», που δεν ωριμάζει στην πραγματικότητα ποτέ.

Κάποια τραγούδια επίσης δεν γερνούν καλά. Ο «Μαύρος Γάτος», ας πούμε, ακούγεται πλέον παρωχημένος («αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα») και χρειάζεται ένα αντίβαρο, μια κουβέντα που να μας επαναφέρει στο σήμερα, ένα σχόλιο για τις νεαρές γυναίκες που δεν έχουν ανάγκη κανέναν να κάνει κουμάντο στο σώμα τους. Διαμορφώνουν με πολύ ύπουλο τρόπο συγκεκριμένα μοτίβα casual σεξισμού τα αστειάκια και οι «χαριτωμένοι» στίχοι. Μοιάζουν αθώα αλλά δυστυχώς δεν είναι.

πηγή:tovima.gr