Αυτό τον καιρό, τ’ απογεύματα είναι γλυκά
σαν το χαμόγελο μιας θείας που μας υποδέχεται στον κήπο της
μια φορά το χρόνο,
κι έχει κεφάλι πυργοειδές απ’ τα τούλινα καπέλα,
τραγουδάει στη γλώσσα που της δίδαξαν οι άγγελοι,
μπερδεύει τα ονόματά μας με τα ονόματα των λουλουδιών
κι εγώ γίνομαι η ντάλια κι εσύ το χρυσάνθεμο.
Όταν θα φύγει εκείνη, κυνηγώντας ό,τι ονειρεύονταν από παλιά,
την καρδιά, ενδεχομένως, ενός καλοκαιριού που στοίχειωσε τα νιάτα της,
εσύ θα ξαναγίνεις εσύ, εγώ θα ξαναπάρω το όνομά μου,
η ντάλια θα ομορφύνει τον κήπο
και τα χρυσάνθεμα θ’ ανθίζουν το φθινόπωρο.

Γιάννης Τσίγκρας