Μελίνα Κανά: «Το παιδί μου, μού είπε μαμά, αν πεθάνεις, εγώ με ποιον θα ζήσω;»

Η ζωή τής έφερε σκληρές δοκιμασίες, πόνο, φόβο, περιορισμούς. Η ερμηνεύτρια βρήκε τη δύναμη και την πίστη να προχωρήσει, μετατρέποντας κάθε εμπόδιο σε κινητήρια ώθηση για το επόμενο βήμα
Μελίνα Κανά: «Το παιδί μου, μού είπε μαμά, αν πεθάνεις, εγώ με ποιον θα ζήσω;»

Στο νέο σας άλμπουμ υπογράφουν σημαντικοί δημιουργοί, αλλά δεν μπορώ παρά να σταθώ στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα και βεβαίως τη Χάρη Αλεξίου. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η συνεργασία;
Συνάντησα τη Χαρούλα και σε μια κουβέντα σχετικά με τις σκέψεις μου για το επόμενο δισκογραφικό βήμα μού είπε: «Εχω δύο τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα με στίχους δικούς μου». Τα άκουσα και μου άρεσαν πολύ. Στη συνέχεια προσφέρθηκε να με βοηθήσει να βρούμε κι άλλα τραγούδια. Η στήριξή της, η γνώμη και η συμβουλή της με ανέβασαν πολύ, ηθικά. Οταν μου εξέφρασε την εκτίμησή της για τα τραγούδια και τη φωνή μου, ένιωσα σαν να μου φόρεσε ένα στέμμα, σαν να με αντάμειψε για όλες τις δυσκολίες που πέρασα μέσα από αυτή τη δουλειά. Το να την αγαπάω και να την ακούω από παιδί έκανε αυτή τη στιγμή ακόμα πιο ξεχωριστή, σαν να έκλεινε ένας κύκλος.

Και ν’ άνοιγε ένας καινούργιος. Ξεχωρίζετε κάποιο από τα νέα σας τραγούδια;

Οταν ολοκληρώνεται μια δουλειά, την κάνω κι εγώ στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση. Η «Κίτρινη μέρα» του Θωμά Πέτρου είναι ένα τραγούδι το οποίο άκουσα από τη φωνή της αδερφής μου (σ.σ.: Λιζέτα Καλημέρη), η οποία το έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά. Είχα ένα άγχος όταν θα το ηχογραφούσα, αν θα μπορέσω να φτάσω τον δικό της τρόπο. Αγαπώ επίσης πολύ «Το κορμί σου σαν την κιθάρα σου» (στίχοι Χάρις Αλεξίου, μουσική Σωκράτης Μάλαμας), γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι, η αρχή, για να προχωρήσουμε παρακάτω, η αφορμή για όλο αυτό το ταξίδι.

Ησασταν ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του κοινού και δύο μεγάλων δημιουργών, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα. Θεωρείτε ότι αυτή η ζηλευτή εκκίνησή σας και η πορεία που ακολούθησε είχαν την εξέλιξη που σας ταίριαζε;
Νομίζω πως εν πολλοίς είχαν, αλλά και εν πολλοίς δεν είχαν. Αν κοιτάξω αντικειμενικά, βλέπω πως ο κόσμος – και ιδιαίτερα το νεανικό κοινό – με σέβεται, με εκτιμά και με αγαπά. Θεωρεί ότι αυτά τα τραγούδια τα έχω πει με έναν τρόπο που τον συγκινεί ακόμη. Βέβαια, τώρα τα ίδια τραγούδια έχουν ιδιαίτερη πέραση και στις νέες τραγουδίστριες. Στον Θανάση και στον Σωκράτη βρήκα τα παραδοσιακά ακούσματα που είχα από το σπίτι μου, τα λαϊκά στοιχεία που πήρα από την οικογένειά μου, αλλά και τα ροκ ακούσματα που με συνόδευαν στην εφηβεία μου, τότε που άκουγα τη ροκ σκηνή. Ετσι δέθηκα μαζί τους. Σου ομολογώ ότι θα ήθελα να έχω πιο μεγάλη σχέση μαζί τους.

Με ποιον τρόπο;
Να έχουμε περισσότερες συνεργασίες μέσα στα χρόνια μαζί, να έχουμε βγει πιο πολύ. Στο μεταξύ, τα πράγματα άλλαξαν πολύ, μπήκε στη μέση η ψηφιακή τεχνολογία, ήρθε το Διαδίκτυο, και όλα πήραν άλλη μορφή. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, δεν ακολούθησα αυτόν τον δρόμο, δεν ήμουν παρούσα στα social media, ήμουν λίγο της παλιάς σχολής. Ο Σωκράτης τράβηξε τον δρόμο του, ο Θανάσης το ίδιο. Εγώ βρέθηκα λίγο πιο πίσω από αυτούς τους δύο, έχοντας στην ουσία το ίδιο ρεπερτόριο μ’ αυτούς. Ο κόσμος στράφηκε πιο πολύ στην πρώτη πηγή δημιουργίας που ήταν ο τραγουδοποιός και όχι ο τραγουδιστής.

Σας απογοήτευσε αυτό;
Ναι, αυτό με απογοήτευσε και με λύπησε. Ομως συνέχισα να κάνω ό,τι είχα να κάνω, σεβόμενη την άποψή τους.

Συνεχίσατε στη μουσική σκηνή 13 Φεγγάρια με επιτυχία. Κι εκεί που όλα έλαμπαν γύρω σας, ξαφνικά η πορεία σταμάτησε…
Ηταν το πιο δύσκολο σημείο της ζωής μου, γιατί ξαφνικά ήρθα αντιμέτωπη με την ιδέα του θανάτου. Ημουν μόλις 37 ετών. Το παιδί μου ήταν τότε δέκα χρονών, κι εγώ ένιωσα να με κυριεύει ο φόβος. Ξαφνικά όλα γύρω μου πήραν ένα γκρι χρώμα, σαν να σκοτείνιασε η ζωή. Συνειδητοποίησα τότε πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη, πως πραγματικά κρεμόμαστε από μια κλωστή και δεν ξέρουμε πότε θα μας συναντήσει το μοιραίο. Αναγνώρισα λάθη στον εαυτό μου, δεν φρόντιζα την υγεία μου, έκανα υπερβολές, κάπνιζα πολύ, έτρωγα άστατα, δεν έκανα γυμναστική, ξενυχτούσα. Και τότε τα ξενύχτια δεν ήταν δύο μέρες την εβδομάδα – ήταν ολόκληρη η εβδομάδα. Αυτό όμως μου έδωσε ένα γερό μάθημα. Αρχισα να φροντίζω τη Μελίνα. Ξεκίνησα γυμναστική, πιλάτες, και κυρίως έμαθα να προσέχω τις συναναστροφές μου. Οταν ένιωθα πως ένα περιβάλλον ήταν τοξικό, ακόμη κι αν επρόκειτο για συγγενικό πρόσωπο, κρατούσα αποστάσεις.

Πού στηριχτήκατε για να ξεπεράσετε αυτές τις δύσκολες στιγμές;
Πρώτα απ’ όλα στο παιδί μου. Μου είπε: «Μαμά, αν πεθάνεις, εγώ με ποιον θα ζήσω;». Ηταν ένα πολύ δυνατό καμπανάκι. Ημουν πολύ νέα, είχα μια ζωή μπροστά μου, είχα κατακτήσει πράγματα που αγαπούσα και δεν ήθελα να τα εγκαταλείψω. Από εκεί πήρα κουράγιο και είπα: «Θα προσπαθήσω να ζήσω, κι όσο πάει. Ο Θεός βοηθός».

Το ξεπεράσατε, αλλά είχατε και άλλη περιπέτεια, αν δεν κάνω λάθος.
Στα 41 μου υπέστην σοβαρή ζημιά στον αυχένα και κόντεψα να μείνω ανάπηρη, πιο δύσκολα κι από το έμφραγμα. Η αιτία ήταν ένα παιδικό χτύπημα στο κεφάλι: τα κόκαλα του αυχένα είχαν μετακινηθεί και είχαν καταστρέψει τον χόνδρο, πιέζοντας τον μυελό. Αρχισα να παραλύω από τον λαιμό και κάτω, με φοβερούς πόνους, και δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω ούτε να κοιμηθώ. Ηταν έξι μήνες φρίκης μέχρι να εντοπιστεί το πρόβλημα. Ευτυχώς βρέθηκε ένας νευροχειρουργός που εντόπισε το πρόβλημα στην ακτινογραφία και με χειρούργησε, χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί ότι θα ξαναπερπατήσω.

Μετά την εγχείρηση και την πολύμηνη ταλαιπωρία, πώς ήταν η πρώτη σας επαφή με τη σκηνή και το τραγούδι;
Δεν δούλεψα για έναν χρόνο. Μέσα σε τέσσερα χρόνια είχα δύο πολύ σοβαρά χτυπήματα. Ενας από τους λόγους που η πορεία μου δεν εξελίχθηκε όπως ίσως θα μπορούσε, ήταν κι αυτός – ότι έμεινα εκτός για καιρό και δεν ασχολήθηκα με το τραγούδι. Οταν αποφάσισα να ξαναβγώ να τραγουδήσω, η φωνή μου είχε κλείσει από την εγχείρηση και δυσκολεύτηκα πολύ. Ημουν βραχνή, δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Επρεπε να με βοηθούν να ανέβω και να κατέβω από το πάλκο, να κάθομαι την ώρα που τραγουδούσα. Τα πόδια και τα χέρια μου ήταν παγωμένα. Ολα αυτά χρειάστηκαν περίπου ενάμιση χρόνο για να βελτιωθούν. Δεν μπορούσα όμως να κάνω κάτι άλλο· αυτό ήξερα να κάνω, αυτό αγαπούσα και δεν ήθελα να το αφήσω. Το να συνεχίσω να τραγουδάω ήταν μονόδρομος. Εκανα το κουράγιο μου φιλότιμο και μπήκα πάλι στη δουλειά – να σου πω την αλήθεια, δεν είχα κι άλλον τρόπο να ζήσω.

πηγή:tanea.gr