Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν από εκείνες τις μορφές που δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Ροκ, ποιητής, σκεπτικιστής, ανήσυχο πνεύμα — ένας άνθρωπος που κουβαλούσε μέσα του δυο κόσμους:
την απεραντοσύνη του Ζορμπά και τη λεπτή πνευματικότητα της Έλλης Αλεξίου.
Ήταν δισέγγονος του πρώτου και ανιψιός της δεύτερης.
Ίσως γι’ αυτό η μουσική του είχε πάντα κάτι γήινο και κάτι άπιαστο μαζί.

Τα πρώτα χρόνια – Θεσσαλονίκη, σπουδές και το ξεκίνημα της φωτιάς

Γεννημένος στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα, ο Παύλος ξεκίνησε τη μουσική του πορεία στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε Μαθηματικός.
Εκεί γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη∙ από αυτή τη συνάντηση γεννήθηκε το θρυλικό ντουέτο Δάμων και Φιντίας.
Οι δυο τους γράφουν τις πρώτες ηχογραφήσεις, συμμετέχουν στο ιστορικό «Ζωντανοί στο Κύτταρο» και βάζουν το όνομά τους στον χάρτη.

Από το 1972 έως το 1974 ο Παύλος περνά στους Μπουρμπούλια — μια συνεργασία που αφήνει πίσω της το 7ιντσο «Ο Ντάμης ο Σκληρός».
Η δικτατορία, όμως, διαλύει τα πάντα.
Ο Σαββόπουλος παίρνει τους μουσικούς, ο Παύλος ακολουθεί δική του πορεία και συνεργάζεται με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, συμμετέχοντας ως τραγουδιστής σε σημαντικά έργα: «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες», «Οροπέδιο».

«Φλου»: η στιγμή που γεννήθηκε ο μύθος

Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Νίκο και Βασίλη Σπυρόπουλο, τη Σπυριδούλα.
Το αποτέλεσμα; Ένας από τους κορυφαίους δίσκους της ελληνικής ροκ.
Το «Φλου» δεν ήταν απλώς άλμπουμ — ήταν σάουντρακ μιας γενιάς που έψαχνε την αλήθεια της.

Οι δεκαετίες της αναζήτησης – κινηματογράφος, συνεργασίες, περιπλάνηση

Το 1979 ο Παύλος φτιάχνει την Εταιρία Καλλιτεχνών, με αγγλικό στίχο. Δεν άφησε δισκογραφία, αλλά άφησε στίγμα.
Την ίδια χρονιά κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως “Ασυμβίβαστος” του Αντρέα Θωμόπουλου — μια ταινία που έγινε μύθος, τόσο για τη θεματολογία της όσο και για το soundtrack.
Το «Να μ’ αγαπάς», μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ερμηνείες του, προέρχεται από εκεί.

Συμμετέχει επίσης στο «Αλδεβαράν» του Πουλικάκου και εμφανίζεται στη σειρά του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή».

Οι «Απροσάρμοστοι» – το σπίτι του

Το 1980 σταματάει η περιπλάνηση.
Ο Σιδηρόπουλος βρίσκει το δικό του συγκρότημα:
Οι Απροσάρμοστοι.
Με αυτούς θα παίξει μέχρι το τέλος.

Το 1982 κυκλοφορεί το «Εν Λευκώ», δίσκος που χτυπήθηκε από λογοκρισία για «ναρκωτικά» και «δημόσια αιδώ» — εντελώς αναμενόμενο για την εποχή και για τον Παύλο.
Το 1985 έρχεται το «Zorba the Freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ», ζωντανά ηχογραφημένο στο Μετρό.

Το τέλος μιας ανήσυχης ψυχής

Το 1990 εμφανίζονται προβλήματα στο δεξί του χέρι, πιθανότατα αγγειακά.
Η ζωή του είχε γίνει ήδη δύσκολη.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1990, ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, στο σπίτι φίλης του στον Νέο Κόσμο.
Ήταν μόλις 42 χρονών.

Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο Κόκκινου Μύλου.
Με τον θάνατό του, μια ολόκληρη εποχή της ελληνικής ροκ σκοτείνιασε.

Η κληρονομιά

Άφησε πίσω του μια μεγάλη δισκογραφία, αμέτρητες συμμετοχές και έναν μύθο που ακόμη αναπνέει.
Για πολλούς, ο Παύλος δεν ήταν απλώς ρόκερ — ήταν ψυχή, αλήθεια, ευαισθησία, θυμός και ποίηση μαζί.
Ο «πρίγκιπας» που δεν ταιριάστηκε ποτέ με κανέναν κόσμο, γι’ αυτό δημιούργησε τον δικό του.