Όλες οι λέξεις, όλες οι σκέψεις, οι φράσεις, τα όνειρα οδηγούν στο ίδιο πάντα αποτέλεσμα.

Να περιμένω, να περιμένω εσένα που δεν σε ξέρω, να περιμένω να με αρπάξεις από την τρέλα της καθημερινής ζωής και να μου δείξεις αυτό το αλλιώτικο…

Περιμένω εσένα να μου πεις τη δική σου ιστορία, τα δικά σου όνειρα, τα δικά σου βάσανα.
Μόνο μην αργείς γιατί κουράστηκα… περνούν τα χρόνια και η υπομονή μου γίνεται θλίψη.
Είχα και κουράγιο και επιμονή…

Μα μέρα με τη μέρα χάνεται στο χθες.
Κάθε χάραμα ξημερώνει ένα άλλο χθες, είναι που τα λόγια αρνούνται να γίνουν πράξεις, είναι που φοβάμαι για όσα δεν θα ζήσω.

Με σεβασμό προσμένω να αγγίξεις την ψυχή μου..

Διεκδικώ λίγη ζωή.

Σε προκαλώ να με αντιμετωπίσεις.

Όχι σαν εχθροί μα σαν φίλοι, να κάνουμε παρέα να γνωρίσω την αγάπη, τη χαρά, τον έρωτα την απλότητα.

Να μου προσφέρεις απλόχερα την γνώση και την εμπειρία σου.
Μερικές φορές ξεχνάω να κλείσω την πόρτα νομίζοντας ότι θα έρθεις και δεν θα σε ακούσω.
Δεν είναι εύκολο να απογοητεύομαι μα σε φαντάζομαι στα χρώματα του ουρανού, στα χρώματα των δέντρων, της φύσης, και στο κόκκινο!!!

Σε ‘κείνο το κόκκινο που πονά, αλλά δεν με νοιάζει.
Κάτι με ωθεί να αφήσω και απόψε την πόρτα ορθάνοιχτη.
Νιώθω το σπίτι μυρίζει αρώματα ψυχής, και ετοιμάζω τα πάντα!
Να είναι καθαρό με λουλούδια παντού με τουλίπες στα βάζα, περιμένω στην πολυθρόνα καθισμένη …

Κλείνω τα μάτια και μετρώ μέχρι το δέκα, μετά μέχρι το εκατό και μετά μέχρι το χίλια …
Σβήνω το παρελθόν, και νιώθω την αύρα σου τόσο κοντά μου, απλώνω με αγωνία τα χέρια να σε αγγίξω.

Αισθάνομαι την ανάσα σου μπροστά στο πρόσωπό μου μα δεν σε βλέπω.
Η αγωνία με έκανε να κλείνω τα μάτια τόσα χρόνια,και η απόγνωση.
Ήταν σφιχτά κλειστά από φόβο δεν έβλεπα θαρρώ…

“Με λένε δώρο”μου ψιθυρίζεις…
“Δεν με βλέπεις γιατί περπατάς πάντα τρομαγμένη στο σήμερα,θυμωμένη για το χθες και παραδομένη στο τώρα, αφέσου στην αγκαλιά μου για όσα ονειρεύεσαι”
Ανοίγω τα μάτια μου… ναι τόση ομορφιά!

Ήταν τόσο απλό.
Είμαι νικήτρια.

Ε.Αλιβιζάτου
Συγγραφέας – Αρθρογράφος
Site: alivizatou-creative-writing