Σε είδα όταν το καλοκαίρι έσταζε στη φλέβα
τα μικρά ψηφία, τα ελληνικά, του μέσα κόσμου
εκεί που άδειαζαν τις μέρες μας
στην άκρη εκεί της παραλίας
μαζί με τα ψάρια, τα νεκρά.

Είχαμε δει πολλά φεγγάρια
άλλα ταξίδευαν ακόμα μες στη μνήμη
άλλα πνιγόντουσαν μαζί με σαπιοκάραβα
στο μαύρο λίθο,
στην κόψη, εκεί.

Δεν γνωρίσαμε άσπρο και μαύρο
ο αέρας μας ήτανε ένα χώμα ξερό
μια γλώσσα χωρίς μήνες,
μια φωνή που γίνεται καρφί, ύστερα σίδερο
κι ύστερα τίποτα, τίποτα.

Σε είδα όμως και μετά το καλοκαίρι
πριν να περάσει το φεγγάρι, δεν θυμάμαι
θυμάμαι μόνο τα μάτια, ένα νεύμα
το άλογο που έκλαψε, θυμάμαι
κι άλλο τίποτα παρά το κύμα
το ενιαύσιο κύμα.

Νίκος Βαραλής