Εκείνες οι ηδύπικρα αχνές
του πάρκου μ’ έχουν φυλακίσει αλέες.
Ειδή μου και ψυχή στο Χθες
που κάλυψαν ημέρες νέες-
ώς να πεθάνουνε κι αυτές.
Έψαχνα με λαχτάρα στην υγρή τη χλόη
στις μαργαρίτες δίπλα, στην αλόη
κι άναβε εντός μου η ελπίδα και η πίστη
ότι θα βρω
χλωμά χλωρό
νεράντζι να προσφέρω «τη καλλίστη»
από των κοριτσιών που σεργιανούσαν τον χορό.
Καμιά
θέα
της γειτονιάς δεν μου ‘πε «Ευχαριστώ –
να η Ελένη».
Τρώες να οδηγήσω πλέον δεν μπορώ.
Κι αυτό το ποίημά μου απομένει
άθλιο δοκίμιο για τον Καιρό.

Γιάννης Τσίγκρας